اَدِلِید شهر آروم و قشنگیه تو استرالیا. مثل یه تیکه از بهشت می مونه. خیلی کوچیکتر از سیدنی و ملبورنه. اغلبِ ایرانیایِ همسن و سالِ من ترجیح میدن اینجا زندگی نکنن. آدما تو بهشت کِسِل میشن، حوصلشون سر میره، برای همینه که دنیا رو تبدیل به جهنم کردن.
چند سال پیش یکی از دوستام که اینجا تو اَدِلِید زندگی می کرد زنگ زد به من و گفت: دارم میرم سیدنی زندگی کنم. پرسیدم چرا؟ جواب داد: بعد از چند سال هنوز نتونستم یه دوست دختر پیدا کنم. ازش پرسیدم: تو که از بین یه میلیون نفر آدم نتونستی یه دوست دختر پیدا کنی مطمئنی از بین چهار میلیون نفر میتونی؟! جواب داد: آره، سیدنی هم جمعیتش بیشتره، هم تنوع مهاجراش. گفتم: کاش یه نفر رو همین جا پیدا می کردی، دوست پیدا کردن از دوست دختر پیدا کردن هم سخت تره.
دوستِ خوبِ من رفت سیدنی. بعد از دو سال زنگ زد به من و گفت: سهند دارم میرم از سیدنی. پرسیدم: چرا؟ جواب داد: اینجا هم خسته کننده است، یه دوست دختر هم پیدا نکردم آخر! پرسیدم: کجا میری؟ جواب داد: چین. گفتم: چی بگم والا؟ دیگه نمی تونم بگم تو که تو چهار میلیون نفر آدم نتونستی دوست دختر پیدا کنی، مطمئنی تو یه میلیارد نفر میتونی! شوخی که نیست. یه میلیارده.
دوستم رفت چین. چند وقت بعدش عکساش رو تو فیسبوک با یه دخترِ بلژیکی تو چین دیدم. خوشحال بود و خندون. خلاصه نتیجه اخلاقی اینکه اژدهای سرخ رو دست کم نگیرین. چین از نظر ژئوپولیتیک بازیگر کلیدیِ دنیایِ امروزه و همه جور چیزی توش پیدا میشه. حتی اگه اون چیز مثلِ دوستِ من خاص و منحصر به فرد باشه، بطوری که تو استرالیا نظیرش پیدا نشه، حتما یکی ازش تو چین هست!
