در یک سرزمین رام کردن حیوانات ابداع شد. در یک جای دیگر، کشاورزی و یکجا نشینی مد شد. عده ایی از بشر برای اولین بار چرخ را اختراع کرده اند. در یک جای دیگر قیچی و ترازو به سیستم معادله پایاپای بشر تحول بخشید. در یک اجتماع دیگر، برای اولین بار فلسفه و تفکر منطقی در ذهن بشر جان گرفت.
از حدود شش صد سال پیش در اروپا به دلایل مختلف، غرب توانست با جمع آوری دانش و بخصوص ایجاد ابداعات برآمده از «عصر آهن»، از تمدن های دیگر جلوتر رود.
غرب در فاصله سیصد سال گذشته توانست بخش بزرگی از ثروت جهان را به خاطر اختراعات مربوط به عصر آهن نظیر ابزار جنگی، کشتی هایی که مسیرهای طولانی را طی می کنند و البته سواستفاده از ضعف تمدن های دیگر، موج تحولی در زمینه جدید قدرت و ثروت فراهم کنند.
انقلاب صنعتی از قرن ۱۸ میلادی نه تنها باعث افزایش تولید و ثروت غرب شد بلکه توانست با گسترش سیستم اقتصادی سرمایه داری، به صورت تصاعدی بر ثروت عمومی جهان هم بیفزاید.
سیستم مدیریت غرب بدون دمکراسی و آزادی انتقاد نمی توانست توسعه یابد و به همین دلیل، مدام تصحیح شد و قوانین و کنترل بیشتری بر طمع فردی ایجاد کرد. غرب مدینه فاضله بشر نیست و مشکلات بنیادی زیادی دارد ولی عملا در حال حاضر بهترین تجربه مدیریت اجتماع بشری است.
اقتصاد مدل غربی مبتنی بر نفع فردی است و می خواهد همه زمین را تبدیل به بازار ی برای خود کند تا سودآوری اش گسترش یابد. اما این روزها غرب پی برد با افزایش بهروزی جهانی ( آموزش و پرورش، بهداشت و ایجاد کار از طریق انتقال کارخانه های تولید وسیع به شرق) می خواهد و می تواند به سود بیشتر دست یابد.
من عاشق غرب هستم چون عاشق انسان و این مسیر به هم پیوسته و سخت تمدن بشریی هستم. غرب نمی توانست بدون تلاش هزاران ساله همه نقاط زمین، غرب شود. این نگاه شاید خوشبینانه باشد ولی اگر معتقد به تحول و تکامل هستیم می توانیم بر اساس قضاوت تاریخ تمدن، تمدن غرب را هم جزو دستاوردهای «بشر» ببینیم.
پیشرفت و تحول بشر قرار نیست مدام رو به صعود باشد. تاریخ تحول و بهروزی بشر مدام افت و خیز خواهد داشت. بدون شک در طی هزاران سال گذشته خشونت و جنگ و منافع بومی و رقابت، اتفاقات مرگبار زیادی ایجاد کرده است ولی در نهایت، هر سودی که بر روی زمین برای یک گروه ایجاد می شود به جیب کل سیاره ما خواهد رفت.
Image Source
