همه دارند به من نگاه می کنند. اگر اشتباه کنم چی؟ اگر بفهمند من آدم جالبی نیستم چی؟ اگر متوجه شوند من خجالتی هستم یا از همه بدتر، اگر کاری کنم که قضاوت بدی در باره من بشود چه؟در دنیای روانشناسی به این وسواس می گویند The Spotlight Effect …
بعضی ها آنقدر به نگاه و نظر دیگران حساس هستند که زندگی اجتماعی شان مختل می شود ولی کاش می فهمیدند که این فقط وسواس خودشان است که فکر می کنند همه به آنها چشم دوخته اند.
دلیل اول این وسواس اذیت کننده بر می گردد به دوران بسیار قدیم… بشر اولیه نمی توانست به تنهایی در مقابل طبیعت ایستادگی کند. آنها این امکان و شانس را نداشتند که تنها باشند. آدمها می بایست مدام در معرض دید بقیه قبیله باشند تا مورد محافظت قرار بگیرند. کوچکترین انزوا مساوی با مرگ بود.
از آن ماجرا هزاران سال می گذرد و بعد از این همه تغییر در شیوه زندگی، آدمها هنوز مثل انسان اولیه، به طور خودکار فکر کنند در معرض دید و قضاوت همه هستند.
دلیل دوم این است که همه ما انسانها فکر می کنیم مرکز جهان هستیم و آدم های خاصی هستیم و طبیعتا همه توجه و تاکید باید بر روی ما باشد. ما حتی به این واقعیت دقت نمی کنیم که خودمان اصلا توجه چندانی به رفتار دیگران نداریم. در باره شان زیاد فکر نمی کنیم چون تک تک ما مدام مشغول افکار خودمان هستیم.
دست از وسواس اگر بکشیم و قبول کنیم که دیگران به ما چشم ندوخته اند خیلی راحت تر می توانیم نظر دهیم. حرف دل مان را بزنیم و از قضاوت احتمالی دیگران نترسیم و دلگیر نشویم.
The Spotlight Effect: Why No One Cares About That Thing You Did By Nat Eliason
https://www.nateliason.com/blog/spotlight-effect
Photo by Angel Origgi on Unsplash
Photo by Jay Dantinne on Unsplash
