هنوز ۲۲ سالم نشده بود که موهای سرم شروع به ریختن کرد و تا چشم به هم بزنم تمام جلو و بالای سرم طاس شد. اولین کار دفاعی که انجام دادم این بود که بگردم ببینم چقدر کچل دور و برم هست و خوشبختانه تکنیک خوبی بود چون به هر طرف سر برمی گرداندم انواع طاسی ها را می دیدم.
اما این کلک بعد از مدتی اثرش را از دست داد. فکر جادو جنبل و داروهای خطرناک را هم گذاشتم کنار… می خواستم با طاسی خودم کنار بیایم ولی تا حد ممکن از تاثیرات ناخواسته اش کم کنم.
سرم سریع عرق می کرد و در زمستان و تابستان کله طاس بیچاره من، در برابر طبیعت بی دفاع بود.
یواش یواش اینجا و آنجا جسته و گریخته مردانی را دیدم که به سبک مد روز، سرشان را کاملا تیغ می زنند. من هم رفتم به سمت این استیل ولی تمیز و مرتب نگه داشتن سر به سبک جدید خیلی وقت و زحمت داشت.
وقتی با دختری اشنا شدم که برایش مهم نبود که طاس هستم خیالم راحت شد. ولی دختر بعدی و بعدی که جواب نه دادند فهمیدم که وضع می تواند بدتر از آن باشد که فکر می کردم.
به تدریج در فیلم ها و تصاویر مجلات و حتی توی کوچه و خیابان و بخصوص در مواقع سرما، متوجه شدم که کلاه، یک برکت بزرگ برای طاس ها است. وقتی کلاه بافتنی را روی سرم می گذاشتم یکدفعه تبدیل می شدیم به یک مرد عادی مثل بقیه که از گزند سرما کلاه دارند.
گاهی آرزو می کنم دوران قدیم ایران بود که همه مردان کلاه داشتند و حتی هر نوع کلاه نشانه یک قشر یا صنفی بود. یا دوران کلاه پهلوی اجباری یا دورانی که کلاه شاپو مد و همگانی شده بود.
مدتی البته برای طاس ها مد شده بود که موهای باقیمانده سرشان را بلند کنند و من هم خودم را مبتلا ساختم ولی به قول ایرانی ها بعضی کارها آمد نیامد دارد.
در مجموع با طاسی ام کنار آمدم و در حال حاضر عشقی نصیبم شده که انگار زیاد از طاسی ام شاکی نیست.
اما ببینید که ما چه می کشیم بخصوص برای اینکه مد کلاه زیاد توسعه نمی یابد و سلیقه های محدودی برای خیلی از طاس ها در سنین مختلف وجود دارد.
این نوشته بعد ازخواندن این مقاله به من الهام! شده است
