دختری ۲۶ ساله هستم. مدتیه که به دلم میخواد یه دوست مرد داشته باشم و از ازدواج هم بدم نمیاد ولی تقریبا تو این مدت موردی نداشتم که به صورت مستقیم بهم پیشنهاد داده بشه یا ابراز علاقه کنه.
چندین بار به صورت معرفی سنتی و خاستگاری پیش آمد که علاقه دو طرفه ایجاد نشد. کار می کنم و مستقل هستم و روابط اجتماعی و اعتماد به نفس و قیافه معمولی دارم. با این حال نمیدانم مشکل از کجاست که نتوانستم کسی رو مجذوب خودم کنم!
از طرفی به تازگی به یکی از همکلاسی هایم علاقمند شدم که میدانم تنهاست ولی از دوستان نزدیکش شنیدم که بیشتر نگران کارش است و تمایلی به برقراری رابطه و مشغول کردن فکرش با مسایل دیگر رو ندارد. آیا پیش قدم شدن از طرف من کاری درست میتونه باشه؟
سارای عزیز
اگر مردی برایت جذاب و دوست داشتنی است بدون درنگ دست به کارش و از هر طریق ممکن و البته متعارف استفاده کن تا نظرش را جلب کنی…
شکی نیست تربیت عمومی هنوز در همه جای دنیا، هنوز مرد را به میدان می فرستد و طبیعتا زنان را منتظر انتخاب شدن نگه می دارد. اما در ضمن، بخش قابل توجهی از زنان، این صفحات کتاب تمدن را ورق زدند و خودشان مشغول نوشتن تعریف و تربیت جدید هستند.
یک اصل دیگر را هم در نظر بگیر که در مجموع، سن شکل گیری رابطه جدید در بین همه جوانان دنیا بالاتر رفته است.
مهم این است که سرشار از انرژی و تمایلات سالم انسانی هستی. مهمتر اینکه، مستقل و مثبت به زندگی نگاه می کنی.
تا می توانی خودت را در محیط هایی ک آدم های با تربیت و موقعیت و شعور تو هستند قرار بده… حتی به خواستگار هم فرصت آشنایی جدی بده و سعی کن درک و احتمالا کشف شان کنی.
شاید بسیاری از تصمیمات و خواسته های زندگی ما به دلایل بسیار واقعی سرکوب می شوند ولی یافتن یار، فرق دارد. برای یافتن شریک زندگی یا دوست و محبوب، بیش از هر چیزی باید به هویت و وجود خودمان بها دهیم و تکیه کنیم.
شاید آنها که پول یا زیبایی بیش از حد معمول دارند شانس ایجاد رابطه شان بیشتر باشد ولی، شرط اصلی ماندگار بودن رابطه نیستند. برای رابطه ایی ماندگار و یافتن شریک خوب زندگی، فقط باید به شخصیت خودت تکیه کنی.
برو و حق خودت را از زندگی بگیر…
