سینما در دوره های مختلف تحولش در همه جا دنیا، برایش پیش آمده است که جادوی جذابش کمرنگ شود و تبدیل به وسیله آموزش دهنده و ارشادی گردد.
فیلم « نگار» ساخته رامبد جوان، بازگشت دوباره ایی است به سینمایی که دوست دارد سرگرم کننده باشد. این فیلم با اصرار خلاقانه، تلاش کرد لحظاتی را ایجاد کند که از دنیای واقعی و حساب و کتاب هایش دور شویم.
فیلم « نگار» به تماشاچیانش فرصت می دهد وقتی نمی توانند قدم بعدی قهرمان فیلم را حدس بزنند نوعی دلهره لذتبخش را تجربه کنند. این فیلم بینندگانش را متقاعد کرد که قدم به قدم در حل معمای قصه فیلم سهیم باشند.
احسان گودرزی با سناریوی هوشمندانه اش توانست به همراه قدرت کارگردانی رامبد جوان، تماشاگران را وا دارد حتی تا بعد از به پایان رسیدن فیلم، همچنان در تکاپوی به هم دوختن ماجراهای قصه ایی باشند که احساسات شان را به شگل سرگرم کننده ایی ملتهب کرده بود. این اتفاق ساده ولی بسیار اساسی، همان جادویی است که مدتها است در بخش بزرگی از تولیدات سینمایی ایران غایب بوده است.
فیلم «نگار» به تماشاگرانش اجازه می دهد افسون شوند، گول بخورند و هیجانزده شوند و شاید به همین دلیل، برای بعضی ها که عادت ندارند سینما را جدا از تربیت و ارشاد ببینند کمی ناخوشایند به نظر برسد.
تماشاچی خوش سلیقه ایرانی لازم نیست همیشه به یک شیوه مشخص و از قبل بسته بندی شده وارد سالن سینما شود که فقط شاهد بدبختی ها و ناهنجاری ها و راه حل های جدی باشد.
فیلم « نگار» نشان می دهد معلق شدن در یک محیط تخیلی و لذت بردن از ترفندهای جذاب نیز جزو هویت های اصلی سینما است.
خود را به هوشمندی عاطفی سناریو و کارگردانی این فیلم ایرانی بسپارید و قدرت سینما را بدون قضاوت های از پیش تعیین شده، کشف کنید.
https://www.youtube.com/watch?v=mUzhCbUNVvc
