ما موقعی رشک می بریم که ببینیم دیگران چیزهایی دارند که ما هم می خواهیم … اما موقعی حسودی می کنیم که نگران از دست دادن چیزهای هستیم که داریم.
دانستن تفاوت حسادت و رشک بردن، در تعیین رفتار ما بسیار اساسی است. حسود بودن شبیه یک ذهن قحطی زده است. مدام می ترسیم چیزی که خودمان داریم و کمیاب است از ما گرفته شود. این نگرانی می تواند آنقدر فلج کننده باشد که بدون آنکه متوجه شویم با رفتارمان، باعث از دست دادن همان عنصر مهم در زندگی شویم.
ولی اگر رشک بردن به دارایی، شهرت و تخصص دیگران، باعث افزایش حس رقابت و تلاش شود بی شک این احساس در ایجاد موقعیت بهتر ما کمک خواهد کرد.
ما بهتر است با خوشحالی و روحیه خوب، پیشرفت دیگران را بپذیریم و اگر رشکی هست برای این باشد که فکر کنیم اگر تلاش کنیم حق ما نیز همان دستاوردها خواهد بود.
رشک خوش خیم یعنی ما می توانیم قابلیت و توانایی بعضی افراد را تحسین کنیم مثل قهرمانان میادین ورزشی یا افراد بسیار موفق دنیا چون واقعبینانه می دانیم که هیچوقت مثل آنها نخواهیم شد. در عوض، می توانیم به افرادی مشابه خودمان در محیط کار و زندگی رشک بورزیم و با این احساس، خودمان را برای رسیدن به موفقیت هایی که می شود به دست آورد به تلاش واداریم.
آدم حسود و غبطه خور، بهتر است مواظب باشد که همه زندگی اش را متمرکز بر این احساسات نکند چون نتیجه برعکس نصیبش می شود. آدم هایی که مدام به توانایی و دارایی دیگران می اندیشند قدرت تمرکزشان برای زندگی سالم را از دست می دهند.
برای جلوگیری از تبدیل رشک به حسودی بهتر است از تکنیک « واکنش برعکس» استفاده کنیم. بدین صورت که اگر احساس رشک به یک نفر داریم و ناراحتیم از اینکه کار موفقی از او سرزده است به جای اینکه احساس کمبود و حقارت گریبان ما را بگیرد با واکنش متضاد به سراغ پیروزی اش برویم. سعی کنیم در موفقیت بیشترش، موثر باشیم. با این کار، حس حقارت را به شریک بودن در موفقیت فرد دیگر تبدیل خواهیم داد.
همه این تلاش ها و احساسات خودآگاه یا ناخودآگاه، مدام در ما وجود دارند. ما کار اضافه ایی نباید بکنیم جز شناخت آنها و یافتن راه هایی که مفیدترین استفاده را از آنها فراهم کنیم.
How to Get Better at Being Jealous
Image source
