در دنیای کنونی، عملا شکل نظام سیاسی زیاد مهم نیست. بسیاری از جمهوری ها هستند که رهبران تقریبا مادالعمر دارند یا به طور غیرمستقیم توسط یک گروه یا فرد مقتدر کنترل می شوند و اصلا بویی از جمهوریت نبرده اند. نمونه اش ایران و سوریه و روسیه …
اما نمونه های از حکومت شاه و ملکه داریم که نقش آنها بیشتر تشریفاتی و نمایشی است. نظام های سلطنتی مشروطه موجود، نمونه های بسیار سالمی هم هستند که مدیران سیاسی کشور، مستقلا توسط یک پارلمان و رای مردم عزل و نصب می شوند.
رضا پهلوی دوم، می تواند سکان آشنا و قابل اعتماد برای عبور از جمهوری استبداد اسلامی باشد.
طبیعی است همه نگران ظهور مجدد قدرت یک نفر یا یک حزب و ایده باشیم. اما این باید یک نگرانی ثابت و همیشگی باشد برای هر نوع حکومتی با هر اسم و مرامی … چون تا وقتی که آزادی فردی، آزادی رسانه و آزادی احزاب که نماینده منافع اقشار مختلف ایران هستند تضمین نشود فرشتگان خدا هم بر سر کار بیایند فاسد و دیکتاتور خواهند شد.
رضا پهلوی دوم، صبور و مداوم روی حرف هایش ایستاده است و همیشه اعلام کرده است که رای مردم و پارلمان مستقل از سلطنت را خواهد پذیرفت.
او البته حتما می خواهد نظر مساعد دولت های قدرتمند دنیا را جلب کند و تضمین کند که ایران تحت سرپرستی او قادر به همزیستی مسالمت آمیز با جهان است.
تنها مشکل رضا پهلوی طرفداران سرسخت نظام سلطنتی هستند که رویای بازگشت به مدل قدیمی و مستبدانه را در سر می پرورانند. نوعی از طرفداران شاه که معایب رژیم سلطنتی خودکامه را نمی پذیرند.
رضا پهلوی دوم بهتر است دست یاری به سمت جبهه ملی جمهوری خواهان دراز کند و نشان دهد که عملا برای او، همکاری با انسان های مستقل و آزاده، مهم است.
صحبت ما از آرزوها و امیدهای طولانی مدت نیست، ما بهتر است از هر گزینه ممکن و متعادل برای عبور از جمهوری نالایق اسلامی استفاده کنیم.
