بسیاری از آدم ها به دلایل مختلف و به طور ناگهانی در یک حالت بحرانی قرار می گیرند. همه ما افرادی را می شناسیم که چندین حادثه بد و پیاپی، همه زندگی شان را در هم می ریزد. بیکار می شوند، اجاره شان را ندارند بدهند در عشق شان شکست می خورند.
متاسفانه این نوع افراد چون سراسیمه در یک گرداب می غلطند اصلا آمادگی روحی برای دست نیاز بلند کردن ندارند. بلد نیستند. افسردگی و تشویش گریبان شان را می گیرد و نمی توانند تشخیص دهند وجودشان فرو پاشیده است. بسیاری از خودکشی ها متاسفانه در این مواقع به عنوان راه حل خود را تحمیل می کند.
پس خوب است بدون اینکه خودمان را مستثنی کنیم مدام بگوییم که در شرایط بحرانی حتما، برای گرفتن کمک، کوتاهی نکنیم. افراد عادی دور و بر ما آنقدر سرشان شلوغ است که نادیده گرفته می شویم. مطمئن و امیدوار باشیم اکثر آدمها در لحظات اضطراری حتما به کمک خواهند آمند.
خیلی ها نمی توانند کمک بخواهند. پس بد نیست توجه مان نسبت به اطرافیان بیشتر باشد. وضعیت هر فرد که دور و بر ما است را با دقت بیشتری مرور کنیم. اگر دیدیم نشانه های از غیرطبیعی بودن وضعیت شان وجود دارد به سمت شان برویم و در حد یک احوالپرسی ساده، جویای حال شان شویم.
ما انسانها فکر می کنیم که دنیای معاصر همه شرایط لازم برای تنها زیستن را فراهم کرده است. نظم و پلیس داریم. دکتر و درمان داریم و بازنشستگی و بیمه و پس انداز… ولی این وسایل اطمینان، برای دوران طبیعی گذر عمر است. به خاطر خودمان هم که شده بر دقت و توجه مان نسبت به آشنایان و عزیزان اطراف مان بیفزائیم.
On Asking for Help
http://www.thebookoflife.org/on-asking-for-help/
Image source
https://getworkdonegohomehappy.com/
