تروریسم جدید به پادگانها حمله نمی کنند. رهبران سیاسی و نظامی را هدف قرار نمی دهد. آنها به ضعیف ترین و آسیب پذیرترین ها یعنی شهروندان حمله می کنند. با وجود آنکه دهها و صدها بار بر بودجه دولت های همه جهان برای گسترش سازمان های امنیت و پلیس و ضد ترور و … افزوده شده است. ولی عملا نمی توانند از شهروندان شان محافظت کنند.
به جای یافتن راه حلی ریشه دار و انسانی، حکومت ها با انتقام نظامی شان، بر نفرت و دور باطل کینه و انتقام دامن می زنند و خاک منطقه را مساعد رشد تروریسم منفورتر و جانی تر می سازند. در فاصله بین تغییر طالبان به داعش، بیش از یک میلیون کودک در منطقه یتیم شدند و میلیونها نفرشان آواره… شکی نیست که از دل خشونت گسترده در منطقه، دیوانه های بیشرم تری نیز ایجاد خواهند شد. با هر بمبی که در روستاهای منطقه ریخته می شود یک تروریست از جان گذشته، ساخته خواهد شد.
در این میان مردم نواحی تحت کنترل تروریست ها، آسیب پذیر تر از همیشه گشته اند. نه تنها هیچ رحمی از طرف داعش نصیب شان نمی شود. مردم بدبخت منطقه نه از بوش محافظه کارخیری دیده اند و نه سوسیال دمکراتی نظیر اولاند که روز فاجعه پاریس گفت « ترحم نخواهیم کرد» و بر سرشان بمب می ریزد.
در حقیقت، ما شهروندان بی دفاع جهان در مرکز تهدید و حمله قدرت های سیاسی همه جهان هستیم. این روزها خدا به دادِ نتیجه دخالت ها و ماجراجویی های نظامی ایران برسد. به داد مردم کوچه و خیابان ایران …
در این همهمه نفرت و انتقام و سمت گیری های احساسی، تقاضای شهروندان چه می تواند باشد؟ صلح، دستور خروج کامل قوای نظامی خارجی از منطقه؟ کمک صلح امیز برای ثبات منطقه؟ قطع ریشه های اصلی حمایت مادی و تسلیحات داعش؟ کمک به حل مسالمت امیز مسائل نفرت زا نظیر سوریه و فلسطین و … تدارک چاره های درازمدت برای کم شدن بار فقر و تبعیض در سایر مناطق سرشار از تنفر و خشونت …
