روانشناس ها مدام در مطب خود با افرادی روبرو می شوند که با تعجب می پرسند: «چرا با همه تلاش و از خودگذشتگی که نسبت به دیگران نشان می دهم هیچکس مرا درک نمی کند. چرا تنهایم می گذارند و نادیده می گیرند؟»
ادعای این گروه از افراد دور از واقعیت نیست. آنها هر چه انرژی و توان دارند مدام صرف دیگران می کنند ولی در پایان این نوع محبت های یکجانبه، چیزی که توقع دارند نصیب شان نمی شود.
افرادی که مدام مشغول سرویس دادن به دیگران هستند عملا مشغول تکرار یک الگوی رفتاری هستند که از دوران کودکی برای شان به جا مانده است. آنها یاد گرفته بودند که با خودشیرینی و همراهی با خواسته های بزرگترها، توجه و محبتی که می خواستند تامین شود.
این عمل مشخص، در حافظه درازمدت انسانها ذخیره می شود. وقتی ما دوچرخه سواری را یاد می گیریم آن را به « حافظه آموخته های عملی» می سپاریم که تقریبا برای همیشه به یاد خواهیم داشت. افرادی که مدام مشغول محبت به دیگران هستند و شکست و تجربه تلخ ناشی از آن را نمی بی پذیرند در حقیقت مشغول تکرار واکنشی هستند که خیلی قدیم ترها در محوطه « حافظه آموخته ها» ثبت کرده اند.
مثال مشخص این واقعه را در رفتار نوزادان می توان مشاهده کرد. آنها به اشکال مختلف تجربی و غریزی پی می برند که در ازای لبخند دوست داشتنی شان، از سرویس و محبت اضافه مادر و اطرافیان برخوردار خواهند شد. برای بعضی ها، اگر تکرار یک عمل برای پاداش خواستن به هر دلیلی در بزرگسالی ادامه یابد جزو هویت شان می شود.
این افراد خوب است بدانند که دلیل دور شدن دیگران فقط در خودخواهی آنها نیست. خیلی ها قدرت پاسخگویی به اندازه توجه و محبتی که دریافت می کنند را ندارند و مدام در اضطراب برابرسازی محبت دریافت شده به سر می برند. برای همین خیلی ها به خاطر گناه ناشی از گرفتن سرویسی که قادر به جواب نیستند رابطه ای که در آن قرار دارند را ترک می کنند.
بیشتر از همه دلیل به هم خوردن رابطه های شان، توقع سرکوب شدهِ فردِ ایثارگر است که در یکی از لحظات نامناسب، طلبکارانه بروز می کند و تصویر آشکارتری از نیت اعمال شان را بروز می دهد …
این افراد دیر یا زود بهتر است به این نتیجه مشخص برسند که رفتارشان و محبت افراطی شان به دیگران در سنین بعد و شرایط مختلف، باعث دستیابی به نیازهای عاطفی و اجتماعی شان نیست.
How Trying to Make Everyone Happy Can Make You Miserable by Kristi Pikiewicz PhD
