دکتر کانادایی « فردریک بنتینگ» که مدتها به دنبال تولید انسولین در بیرون بدن انسان برای مقابله با بیماری قند بود اواسط تابستان ۱۰۰ سال پیش، سراسیمه از خواب برمی خیزد و ایده ای که برای تهیه انسولین به ذهنش خطور کرده بود را یادداشت کرد.
انسولین مجموعه ایی از آمینو اسید است که از ۱ میلیارد سال پیش در بدن چند سلولی های اولیه تولید می شد. چند سلولی هایی که همچنان در چرخه حیات وجود دارند.
بعدها نمونه های کاملتر انسولین در بدن حلزون دریایی و بعضی ماهی ها برای شکار و تهیه غذا مورد استفاده قرار گرفت. آنها با تزریق نوعی انسولین سمی، می توانستند قندخون طعمه را شدیدا کاهش دهند و به صورت نیمه بیهوش درآورند و آنها را شکار کنند.
بعدها در مهره سانان و در ادامه در بدن پستانداران به هورمونی تبدیل شد که می تواند قند ناشی از مصرف گوشت و میوه و نباتات در خون را به حد تعادل برساند.
مرض قند شماره ۱ وقتی اتفاق می افتد که سیستم دفاعی بدن، لوزالمعده خودمان را مورد حمله قرار می دهد. تخریبی که جلوی ساخته شدن هورمون انسولین را می گیرد. بیماریی که تا صد سال پیش علاجی نداشت و تنها راه بقای موقت بیمار، غذا نخوردن و گشنگی تا سرحد مرگ بود.
تیم پزشکی دانشگاه تورونتو به سرپرستی دکتر بنتینگ بعد از چندین سال تحقیق بالاخره توانستند انسولین بدن سگ را جدا کنند و آن را به بیماران قند خون تزریق کنند.
در حال حاضر بیش از چهارصدمیلیون انسان در جهان مبتلا به این بیماری هستند که بخش بزرگی از آنها نیاز به انسولین دارند.
نکته آخر اینکه تشخیص انسولین برای کاهش قندخون به طور مجزا ۵ سال قبل از کشف تیم کانادایی، توسط یک دکتر محقق رومانیایی به نام دکتر نیکولای پائولسکو کشف و به زبان فرانسه ثبت شد. اما جنگ جهانی اول و به هم خوردن تماس و تحقیقات بین المللی، به طور جداگانه توسط کانادایی کشف و به مرحله داروسازی رسید.
