به چندین دوست نازنین مجردم گفتم از پدر شدن نترسید. از وضعیت ناعادلانه محیط زندگی نترسید. از آینده نامطمئنی که در انتظار فرزندان احتمالی شان است واهمه نداشته باشید.
اگر چهار هزار سال پیش، اجداد ما به خاطر وضعیت اسفبار زندگی شان، تسلیم نگرانی ها می شدند و فرزندآوری را جنایت می دانستند اصلا بشری نمی ماند که نگران آینده باشد.
شکی نیست که در طی قرن گذشته، دمار از روزگار سیاره ما و طبیعتش در آوردیم. زمین دارد خفه می شود ولی بشر می تواند راه های تعادل و احترام به حیات بی نظیر سیاره ما را کشف و اختراع کند.
سیاره زیبای ما حتما حالش خوب نیست و دارد خفه می شود ولی به ازای آن، در طی بیش از ۵ میلیارد سال، به موجودی بی نظیر دست یافته است که عالی ترین شکل ترکیبات کربنی است. موجودی معنوی با مغزی بیکران و خلاق…
به عنوان یک پدر با تمام وجود به دوستان مجردم می گویم فاجعه واقعی این است که امثال شما تکرار نشوند. چون می دانم که انسان های شایسته ایی برای پدر و مادر بودن هستند.
به دوستان مجردم می گویم که خودخواهی و فردیت و مدنظر قرار دادن همه فرصت های زندگی برای خود، یک رفتار جدید و واقعا ایده آل و انسانی است. ما شاید دیگر نیازی به تنازع بقای ژن خود نداریم چون ژن تک تک ما در درون نسل بشر توسط دیگران به هر حال تکرار می شود.
اما مجردین ایرانی و زوج های نسل های جدید می توانند به جای تکثیر ژن خود، فرزندان بی سرپرست و محروم از والدین را به خانواده خود بیفزایند و مهربانی و احترام و محبت را تکثیر کنند. پدر و مادر بودن، خیلی کار سخت و پر تشویشی است ولی تجربه آن، یکی از چند اتفاق اصلی و بی نظیر زندگی انسانی است.
