سلام. من مردی ۴۱ ساله هستم که رسما و عملا هیچ احساس خاصی به هیچ چیز و هیچکس ندارم. نه دوستی برایم مهم است نه وظیفه شناسی یا حس کمک به دیگران. این یک اتفاق ناگهانی نبود و من متوجه تشدید این حس در طی بیش از ۱۰ سال گذشته هستم.
نه از دیدن فقیرها دلگیر می شوم نه از دیدن آدم های موفق. الان مدتها است که فکر ازدواج و پدر شدن را از خودم دور ساختم. آدم افسرده یا علیلی هم نیستم. تفریح و کار و موقعیتم به راه است. ولی می بینم که انگار شبیه یک ادم ماشینی هستم و این را بد هم نمی دانم. ولی شک دارم که آدم نرمالی هستم.
سیروس عزیز
این تغییرات شخصیت یا رفتار تو محصول تغییرات بسیار عظیم زندگی انسان در طی ۲۰۰ سال گذشته است. این احساسی که داری مختص تو نیست.
اگر نحوه زندگی دنیای قدیم خوب بود تغییرات صورت نمی گرفت. تو بیعار نیستی. تو نسبت به رفتار و اخلاق قدیم بی توجه شده ایی. تو کاملا نرمال هستی.
مردان و زنان دنیای امروز بلافاصله وارد حلقه سنتی ازدواج و فرزند و تعهدهای سنگین نمی شوند. مردان و زنان مجرد نسبت به توقعی که جامعه سنتی از آنها دارد بیعار شده اند.
افزایش انسان مجرد شبیه تو، اگر با همین روند پیش برود تبدیل به اکثریت بشر می شود. انسان مجردی مثل تو در این دور و زمانه می تواند هر نیاز طبیعی و عاطفی اش را موقتا بخرد. انسان مجرد مثل تو برای سکس ضرورتی ندارد که به یک انسان تا ابد، تعهد زندگی مشترک بدهد.
انسان مجرد امروزی عملا نمی ترسد که در دوران پیری شاهد حمایت فرزندانش نباشد. پس انداز می کند و بازنشستگی می گیرد و بیمه دارد و خانه سالمندان…
انسانهای این دور و زمانه می خواهند زندگی را در درجه اول با خودشان قسمت کنند. برای همین پس از مدتی کم کم هر فرد به درون لاک مستقل خود پناه می برد. حتما مثل همیشه انسان ذاتا خردمند، راه های جدید برای آرامش و حتی ایمان و تعهد در یک مفهوم متفاوت می سازد.
از لاک و سپر مطمئنی که دور خودت درست کردی بیا بیرون… آگاهانه و محطاط، ریسک های کوچکی را مد نظر قرار بده. مثلا به تعداد دوستانت بیفزا. وقت و انرژی اضافی ات را برای کارهای عام المنفعه صرف کنی یا …
بیشتر بخوان و بیشتر بدان. حس همدردی و حمایت از محتاجان، یک رفتار غریزی در بین موجود اجتماعی و بخصوص انسان است. نسل جدید مجردهایی مثل تو باید مرام های خوب جدیدی را برای انسان آینده درست کند.
image source
https://www.artofmanliness.com
