شاید بتوان لحن و ادا و حتی نحوه لباس در دوران اوج موسیقی راک را در گروه معروف بوستون خلاصه کرد. مردان موسیقی راک با وجود مبالغه در داشتن محسنات مردانه ( سبیل، ریش و موی بلند)، نوعی ظرافت و لطافت زنانه نیز داشتند. لطافتی که در موسیقی و اجرای آوازشان جلوه گر بود.
صدای خیلی از گروه های راک در دوره پر جلال و جبروت دهه ۶۰ و ۷۰ قرن بیستم، ریز و کشیده و ظریف گشته بود. میک جگر هم نمونه یک مرد جذاب در آن دوران بود که با مردان مشهور نسل قبل امریکا نظیر کری گرانت و همفری بوگارت فرق داشت. مرد راک اند رول تلاشی برای نشان دادن ماهیچه و زور بازو نداشت. Mick Jagger سایز کمرش از ۲۲ شروع می شد و از ۳۰ بالاتر نرفت.
در همان حین که این ترانه توسط اعضای گروه بوستون، لطیف و ظریف خوانده می شد زنان مشغول آتش زدن کرست های شان در خیابان ها بودند و می خواستند در حد مردان حق زندگی و ابراز وجود داشته باشند. ترانه گروه بوستون اینگونه شروع می شود که: « اول صبح تا رفتم به آفتاب نگاه کنم غیبش زد. تصمیم گرفتم روز را با شنیدن یک ترانه قدیمی شروع کنم و اون ترانه خیلی باحال قدیمی، من رو برد به ماورای احساس و یاد روزی افتادم که ماریان من رو ترک کرد »
ویرایش مجدد
