بر اساس تئوری تکامل، تولید قوی ترین و سالم ترین فرزند، فقط در جوانی میسر است. برای همین، طبیعت بیرون و طبیعت درونی ما سعی جدی دارند که پیرها از چرخه حیات خارج شوند.
جسم موجودات زنده طوری تنظیم شده است که ترمیم و تطبیق برای بهترین حالت زنده ماندن، صرف دوران جوانی شود. برای همین، آنها که از مرز جوانی عبور می کنند به خاطر غفلت های ژنتیکی، پیر می شوند.
طبیعت، برای موجود زنده بعد از تولیدمثل، هیچ ارزشی قائل نیست تا آنجا که بخشی از جانوران در حین تولید مثل می میرند. آنهایی که شانس عمر بیشتری نصیب شان می شود چون سرعت سابق را ندارند یا طعمه حیوانات دیگر می شوند یا عفونت و مرض ها، آنها را از درون جمعیت بیرون می کشد.
بدن موجودات از تعدادی« سلول کم خطا» برخوردار است که با بالا رفتن سن کاهش می یابند. دلایل بی اعتنایی به دوران بعد از سن جوانی آنقدر است که تئوری های علمی نظیر« قرار تنظیم شده برای مرگ» یا « سلول های کشنده» نیز وجود دارد.
فهمیدن هر چه بیشتر برنامه های بدن در مرحله پیری و کنجکاوی در مورد جزئیاتِ مسیرهای متفاوتی که باعث پیری می شود برای این است که به افزایش استاندارد زندگی و کنترل بسیاری از بیماری های دوران پیری، برسیم.
سرعت دستکاری علم پزشکی بر قوانین طبیعت، بویژه در صد سال گذشته، این تامل واقعی را ایجاد کرده است که شاید جلوی تصمیم طبیعت برای حذف پیرها را بگیریم.
طبیعت اگر قرار است فقط جوان‌ها را دوست داشته باشد پس یا باید جلوی پیر شدن را بگیریم یا برنامه های تعبیه شده در در بدن برای از بین بردن خود را از کار بیاندازیم.
