چرا سکس یادآور جادو است

انسان اولیه خیلی زود به این حقیقت پی برد که نه تنها عمل جنسی بسیار لذت بخش است بلکه به طور معجزه آسایی برایش یک فرزند و برای قبیله یک عضو جدید نیز به ارمغان می آورد. این عمل خجسته و مفید در زمانی که جادو، توجیه گر و پاسخگوی اساسی مشکلات و اتفاقات بود در ذهن انسان اولیه تبدیل به یک جادو شد و به همین دلیل می بایست از شر سایر جادوها مخفی و در امان باشد.

بعدها حس و نگاه جادویی به جهان پیرامون منجر به تقسیم بندی اتفاقات به Mana (رحمت – اتفاق طبیعی) خوب و بد شد. به همان اندازه که Mana جادویی و خوب وجود داشت به همان اندازه نیز زندگی سخت و مرگبار به انسان اولیهِ ضعیف و بی پناه آموخته بود که Mana و جادوی بد را هم باور کند. باد و جنگل و آتش و یخ و بسیاری دیگر از پدیده های طبیعی به طور مشخص به او یادآوری می کردند که هر پدیده ای می تواند از خوب به بد تبدیل شود و یا به عبارتی جادو شود.

انسان اولیه معتقد به جادو، در عمل به خود قبولاند که با اجرای اعمالی که ناشی از علت و معلول نیستند و با ایمان آوردن و دعا کردن به حیوانی که غذای اصلی اش بود سعی کرد اندام تناسلی که جادوگرانه قادر به ساختن نوزاد بودند را دور از گزند جادوی بد و مخرب نگه دارد. برای همین سینه مادر که به یکباره سرشار از غذای آماده برای فرزند می شد می بایست دور از چشم « دیگران» باشد تا جادوی بد را خنثی کرد. اتفاقی که در ادامه تبدیل به تابو شد.

بعدها که انسان وارد مراحل پیچیده تری از پاسخ دادن به اتفاقات ناآشنا و عجیب در پیرامون خود شد، یعنی از وقتی که قوانین مذهبی شکل گرفت، اصرار برای پنهان کردن همه جوانب سکس نیز مهم شد.

یکی از بیشترین توجه و کنترل در همان دوران، متوجه روزهای قاعده گی زنان شد که با خونریزی و درد همراه می شد. روزهایی که به نظر انسان های جوامع بسیار قدیمی، نشانه حملات جادوی سیاه به منبع اصلی تولد و نوزایی بود.

در بسیاری از ادیان اولیه و حتی مذاهب تک خدایی پیشرفته تر شده، خونریزی مربوط به قاعدگی ماهانه زنان تحت عنوان یک دوره ثابت تسلط جادوی شیطانی تفسیر شد و زنان (حداقل برای یک هفته در ماه) رسماً کثیف و نامبارک و خطرناک شناخته شدند. یکی از مراسم همچنان باقیمانده از جادوی تبدیل به تابو شده، همچنان با قوت تمام در مراسم یهودیان وجود دارد که از آن با عنوان taharath hamishpacha (طهارت همیشه پا) یاد می کنند.

در این شریعه یهودی، از روزی که خونریزی ماهانه دوران قاعدگی زن شروع می شود، نباید با او تماس فیزیکی داشت و او نمی تواند کنار خانواده و حتی در محله اش بماند. در شریعه فوق تا روزی که زن در درون بدنش خونی (ولو در حد لکه های کمرنگ) دیده شود حق تماس با مرد خانه را ندارد و به همراه آن از بسیاری از تماس ها و گردهم آی معمولی وحتی دست زدن به غذا و اشیا خانه یا رفتن به مراکز مذهبی نیز محروم اعلام شد.

تا آنجا که زنان برای عبور از دوره مکروه و قرنطینه بودن (گاه تا 14 روز از ماه) می بایست پارچه ترشح شده زیر پوش خود را هر روز به روحانی محل نشان دهند و او پس از ندیدن اثرات خون، حکم پاک بودن شان را صادر کند. این نوع ممنوعیت ها با نام نظافت و سایر دفاعیات شبه علمی که در اکثر شریعه های مشابه در مذاهب رسمی دیگر وجود دارد یادگاری از دوران جادویی بودن سکس است که ازهمان زمان ها تبدیل به تابو شده است.