متاسفانه در طی چندین دهه گذشته به خاطر ناآرامی ها و تشنجات اجتماعی و اقتصادی، آنقدر مسائل و نیازمندی های اساسی در اولویت قرار گرفتند که شاید مطرح کردن « سرگرمی های شخصی» غیرعادی به نظر برسد.
در نسل پدران ما نشانه های علاقه و توجه به انواع عادت و سرگرمی ها در حال گسترش بود. خیلی های شان فرصت یادگیری نواختن ساده یک ساز را داشتند. دستی در خطاطی و نقاشی داشتند. تعمیر ماشین، باغبانی ساده و جمع آوری تمبر و سکه در بین شان طرفدار داشت.
داشتن سرگرمی های شخصی در درجه اول راه حلی است برای تحمل کارهای سخت یا تکراری و بی انگیزه که اغلب ما برای گذراندن زندگی مشغول آن هستیم.
ما باید فاصله خیلی مشخص بین کار و زندگی برقرار کنیم تا بدن ما قادر باشد تعادلی در فعل و انفعال های شیمیایی بدن فراهم کند. کار کردن به طور معمول توام با نگرانی، تمرکز مداوم و تطبیق با دنیای متفاوت بیرون از خودمان است.
کار کردن در بیشتر موارد ما را در حالت حمله یا فرار مدام قرار می دهد که این خود منجر به تولید اضافه تر بعضی از هورمونها است که افزایش ضربان قلب، سوختن بیشتر سلول های مغز و افزایش خستگی عصبی می آورد.
ما در حین کار، مجبور هستیم انواع حساسیت ها و پرنسیپل هایی مرامی و شغلی را رعایت کنیم. رعایت این چهارچوب ها عملا بدن و مغز ما را در یک آماده باش توام با استرس نگه می دارد.
بد نخواهد شد از این به بعد به دور و بر خود بنگرید و حدس بزنید که چه فعالیت یا سرگرمی ذوقی با شرایط شما وجود دارد که می توانید کنجکاوش باشید.
یک تاثیر اصلی این عادت ها و سرگرمی ها تاثیر روحی ناشی از ثبات شان است آن هم در در دوره و زمانه ایی که همه چیز به سرعت تغییر می کند یا از دور خارج می گردد.
image source
https://socialpronow.com/
