آرتور شوپنهاور فیلسوف قرن ۱۹، انسان بسیار دوست داشتنی بود ولی به همان اندازه بدبین … به نظر او « انسان ها با یک توقع غلط به دنیا می آیند. آنها فکر می کنند زندگی یعنی شادی و خشنودی ولی تجربه هر روزه همه ما، نشان می دهد که زندگی معمولا با دوز و کلک، ناجوانمردی و بی عدالتی سپری می شود»
او بارها در نوشته هایش اعتراف می کند که ناجوانمردی و تلخی روزگار، امانش را بریده است. این فیلسوف بدبین، مدام این حقیقت را به رخ می کشد که زندگی هیچوقت بر وفق مراد نخواهد بود و وقتی با تمام وجود حس بدبینانه از موقعیت خودش را در جهان ترسیم می کند به این واقعیت وحشتناک تکیه می کند که اصلا « به وجود آمدن نسل بشر، یک اشتباه بوده است »
اگر مثل شوپنهاور زندگی را دریابیم دلیلی برای عصبانی شدن، پرخاش و خشم نمی توانیم بیابیم. او عاری از هر نوع تلخی و عصیان است چون اساساً امیدی و دلخوشی برای زندگی در نظر نگرفته است.
راه حل او بسیار ساده است. او می گوید بپذیریم که جهان نرمالی که برای خود تصویر کردیم وجود واقعی ندارد. بپذیریم که دوست، همسر، همکار و فرزندمان می توانند اشتباه کنند. بپذیریم همه چیز می تواند با یک تصادف ساده و کور در هم بریزد.
شوپنهاور نه توقع دارد و نه امید. او می گوید با هر منطقی که می توانید به خودتان بقبولانید که هیچ قراری نیست زندگی متعادل و مناسبی داشته باشید. اگر سرنوشتی که برای تان رقم خورده است را ناگوار بدانید حتما وقتی اتفاق خوبی در زندگی تان بیفتد باتمام وجود احساس خوشبختی خواهید کرد.
بخشی از مقاله On Stress and Inner Voices
http://www.thebookoflife.org/on-stress-and-inner-voices/
