مردان میلیاردها اسپرم در طول حیات شان تولید می کنند و عملا قادر به تولید مثل در 365 روز سال هستند ولی زنان فقط سالی یک بار قادر به تولید مثل هستند. این قابلیت طبیعی به ظاهر جالب، متاسفانه ارزش مردان را به حد « یک بار مصرف» بودن و « قابل تعویض» بودن نیز می کشاند اما چگونه؟
تجسم کنید قبیله ای متشکل از 100 مرد و زن مورد شبیخون قرار گرفته باشد. اگر زنان قرار بود در صف اول دفاع قرار می گرفتند و از 50 نفرشان 49 نفرشان می مردند. در پایان شبیخون، یک قبیله می ماند با 50 مرد و یک زن و طبیعی است هیچ قبیله انسانی با این تعداد زن و مرد قادر به بازسازی و برگشت به جمعیت اولیه اش را نداشت.
اگر در همان شبیخون، مردان وظیفه شان دفاع از قبیله باشد و از 50 مرد مدافع قبیله، 49 نفرشان هم می مردند باز هم قبیله می توانست با داشتن یک مرد، ظرف یک سال به تعداد مردان جان باخته، فرزند برای قبیله تدارک ببیند. پس مردان ذاتا ریسک پذیرتر، خشن تر، قویتر و مخرب و خودتخریب کننده تر بودند و هنوز هستند.
ما مردان شاید در شروع تمدن بشری به خاطر این موقعیت فیزیکی، باری به هر جهت هم بودیم و عملا از هیچ فرصتی برای جفت گیری نمی گذشتیم. ولی راه طولانی را برای کنترل خودمان تا مرحله تک همسری پیمودیم. تحقیقات نیز نشان می دهد که تک همسری در میان انسان ها، به نسبت تاریخ چندصدهزار ساله حضور بشر بر روی زمین، بهترین استراتزی جنسی انسانها شده است.
ولی هنوز در پس ذهن ما مردان، غریزه های قدیم همچنان فرصت طلبانه مشغول تخیل ورزی و شیطنت است.
