کلمه شرم، مدتها است که منفی و حتی مضر شناخته شده است. همه جا این نظر عمومی وجود دارد که نباید احساس شرم کرد. شرم سم است و تخریب کننده و تاثیر مثبتی ندارد.
بعضی از فیلسوفان و حتی روانشناسان معتقدند شرم یک وسیله قدیمی و سنتی برای کنترل رفتار و اخلاق انسان بود… وسیله ایی که عملا نشان داده است نقش سالم و موثری برای شخصیت انسان ایفا نمی کند.
بی تردید ما انسانها نباید بابت کارهایی که از عهده ما برنمی آید احساس شرم کنیم. اگر خجالتی و درونگرا هستیم نباید احساس شرم کنیم. اگر تنهایی مان را دوست داریم نباید به خاطر افکار منفی که جامعه در باره افراد مجرد منتشر می کند احساس شرمندگی کنیم.
اما شرم همیشه بد نیست. مواردی هم وجود دارند که خوب است احساس شرمساری را تجربه کنیم و آن را برای سلامت روحی و اخلاقی خود مفید بدانیم.
برای مثال احساس شرم از کار بد، تصمیم بد و حتی نیت بد، به خودی خود یک واکنش سالم و طبیعی است.
وقتی از اعتماد یک دوست یا همسر سواستفاده می کنیم و دچار شرمساری شویم خوب است بفهمیم که این نوع شرم نوعی هدیه به خودمان و دیگران است. ما با نشان دادن شرم مان، غرور و عزت جریحه دار شده آنهایی که اذیت کردیم را ترمیم می کنیم.
دنیای بسیار مخوفی خواهیم داشت اگر همه ما به مرور شرمی از کارهای مان نداشته باشیم.
