این ترانه راک ایرانی، چیزی کم ندارد. از این کلاسیک تر نمی توان یک همراهی صمیمی با ژانرِ موسیقی که از آن الهام کرفته است توقع داشت. نمونه ابی بی غل و غش که مهمتر از همه توانسته است خشم و عصیانِ انسان شهری را بدون هوچی گری و ادا منتقل کرده است، موسیقی راک را کُند شروع می کند و بعد فریاد می زند. دوباره کُند می شود و به فریاد می رسد. در برش اخرِ موسیقی نیز، آنطور که توقع می رود به اوجِ می رسد.
