همه ما در بالای چشم مان در جلوی پیشانی، ابرو داریم ولی واقعاً برای چه؟ قبلاً می گفتند جلوی ریزش عرق پیشانی یا باران را می گیرد که به درون کاسه چشم نریزد. ولی این روزها محققین نظریه تکاملی، ادعای مهمتری برای وجود ابرو را مطرح کرده اند.
انسانها به خاطر مغز کاملتر و قدرت هماهنگی بیشتر، قبیله های بزرگتری داشتند و کم کم یاد گرفتند با قبایل دیگر انسانی مراوده و داد و ستد پیدا کنند. از همان موقع، ابرو اهمیتش زیاد شد چون چهره انسان به کمک ابرو می تواند عصبانی یا خوشحال یا آرام دیده شود.
انسانها در مواجه با سایر انسان های غریبه به کمک ابرو می توانستند نشان دهند که حس حمله یا تهاجم ندارند. می توانستند اعلام کنند که از دیدن غریبه ها خوشحالند یا کنجکاو هستند یا اگر احتیاج به کمک دارند.
این نشانه اولیه خیلی مهم بود چون بشر اولیه یا از کلمات بسیار محدود برای ارتباط در درون قبیله خودش برخوردار بود یا اصلاً هنوز قدرت مکالمه برای ابراز وجود نداشت. پیچ و خم ابرو توانست یک وسیله بیانی خوب برای بسیاری از آشنایی ها باشد که قبل از آن به خاطر غریزه دفاع و ترس از غریبه ها، ناگزیر به جنگ و اذیت ناخواسته و نادانسته همدیگر ختم می شد.
پیشانی نئاندرتال برجسته بود و در جایی که ابروی انسان قرار دارد استخوان های قطوری وجود داشت که ثابت بودند. به عبارت دیگر اجداد قدیمی تر انسان، قدرت بروز احساس در صورتش خیلی کمتر بود. بالا بردن ابرو یا تغییر حالت هایش در ترکیب با چین پیشانی، بعدها در انسان، حالت ناخودآگاه و غریزی به خود گرفت و از وسایل تأثیر گذار در حین روبرو شدن با افراد دیگر شد.
