مثل اینکه قرار نیست شبح مرگبارِ نفرت و جنگ از سر مردم کشورهای نفتی منطقه برداشته شود. عراق و لیبی برای دهها سال فرصتی برای ابراز وجود ندارند. مانده است عربستان و ایران و به طرز خطرناکی می بینیم انواع دشمنی و نفرت های ملی و فرقه ای و مذهبی بین این دو کشور ثروتمند نفتی، در حال افزایش است.
بدتر اینکه، ایرانِ تازه رها شده از تحریم ها هم، می تواند در مسابقه تسلیحاتی با دشمن جدیدش عربستان وارد رقابتی شود که میلیاردها دلار از سرمایه مردم در دره مخوف خرید تسلیحات دفن شود.
باز هم بدتر از آن، استفاده از این وسایل مرگبار است و از بین رفتن پایه های مدنیت و شهرنشینی دو کشور قوی اوپک و البته یتیم شدن هزاران کودک و کشته شدن نسلی از مردان جوان و …
همهمه میدان دادن به جنگ، محدود به فروشندگان تسلیحات نظامی و دولت های بحران ساز نیست. بخشی از مسببین شاید خودمان هستیم که خواسته یا ناخواسته به حساسیت ها و تفاوت ها و اختلافات معمولی و طبیعی دامن می زنیم. یادمان نرود که قربانیان جنگ نه دولت ها هستند ونه فروشندگان اسلحه …
شکی نیست که جنگ برای دولت ها همیشه نعمت بوده است. اما تجربه صدام و قذافی نشان داد جنگ ها گاهی یقه دولت ها را هم می گیرند.
می شود از تئوری توطئه و بزرگ نمایی دشمن به مفهومی که خیلی از رهبران منطقه استفاده می کنند پرهیز کرد ولی نمی شود انکار کرد غربی ها چون از نظر اقتصادی و حتی تحقیقاتی قوی تر هستند شبیه کشتی های بسیار مجهزی می شوند که سریعتر از دیگران قادر به تشخیص، تطبیق و استفاده از طوفانی که در راه است خواهند بود. فرانسه، روسیه ، انگلیس، امریکا و بقیه از این زاویه، می توانند مضر باشند.
بی شک اگر مدیریت سیاسی عاقلی داشته بشیم که مدام بر بحران سازی تکیه نکند و نماینده منافع اقشار بیشتری از مردم باشد برای سوداگران بزرگ و کوچک فرصت کمتری ایجاد خواهد شد.
منطقه ما بدون احتساب ایران که کم کم می تواند در لیست خریداران قرار بگیرد از بزرگترین خریداران و مصرف کنندگان تسلیحات جنگی هستند.
