ماجرا از آنجا شروع شد که بعد از یک روز بد و ماندن در پشت ترافیک غیرعادی، یک ساعت دیرتر به خانه برمی گشتم. نزدیک خانه مان، دیدم شوهرم و دوست قدیمی اش، سر کوچه ایستاده اند و دارند با یک دستفروش بر سر خرید یکی از اجناسش چانه می زنند. همسرم سخت درگیر صحبت با دستفروش بود آنچنان که با وجود دیدن من، توجهی نشان نداد.
نمی دانم دقیقا چه چیزی به او گفتم ولی لحن صحبتم و غیظی که داشتم را به یاد می آورم. با این وجود، همسرم همچنان درگیر بحث با دستفروش بود و خلاصه همه چیز دست به دست هم داد و من یکدفعه از کوره در رفتم و گفتم :« من فکر نمی کردم رفتارت می تواند اینقدر بی ملاحظه باشد» و بلافاصله محل را ترک کردم. نمی دانم همسرم چه واکنشی نشان داد ولی متوجه سکوتی بودم که ایجاد شده بود.
چند روزی از این ماجرا گذشت و یکبار در یک مهمانی وقتی کنار هم نشسته بودیم و هر دو حوصله مان سر رفته بود فکر کردم فرصت خوبی است در باره آن روز حرف بزنم.
او بلافاصله گفت: « نه اصلا، همه چیز خوب است ولی … ولی حسابی شوکه شده بودم و اصلا نمی توانستم بفهمم چرا اینقدر عصبانی شدی. چون اصلا هیچ نمی توانستم حدس بزنم چه خطایی از من سر زده است »
من بلافاصه خواستم گارد بگیرم و دلیل پرخاشم را توضیح بدهم که گفت: « پرخاش و لحن تند، ما مردها را گیج می کند. مردان آنطور که تصور می شود سرد و بی عاطفه نیستند. لحن صحبت توام با توهین و کنایه، کوچکترین کمکی به مردان نمی کند »
به گفته همسرم، مردان به دلایلی که نمی تواند به درستی توضیح دهد به لحن غیرمحترمانه یا طلبکارانه حساس هستند. احساس اطمینان و اعتماد رخت برمی بندد و قادر به ادامه یک گفتگوی منطقی نیستند. دیگر شاید حتی گوش نمی دهند.
من دقیا نفهمیدم چه گفت ولی دیگر بحثی رد و بدل نشد. بعدها، چندین بار سعی کردم ناظر دقیق تری از رفتار همسرم و مردهای دیگر در محیط کار و زندگی باشم. خودم هم سعی کردم که این واقعیت مردانه را در نظر بگیرم. هنوز کاملا این ایده و این شیوه واکنش مردانه را کاملا درک نمی کنم.
طبیعی است که حتما اختلاف نظر یا اشتباهات رفتاری در زندگی مان تکرار می شود، دوست دارم وقتی به هر دلیلی با او مخالفت خواهم کرد هاج و واج نماند که چرا معترضم.
image source
