فیلم «دستفروش»، اوج اولِ محسن مخملباف و سکوی بلندی برای سینمای فستیوالی ایران بود. با تمام وجود امیدوارم به سرنوشت امیر نادری و دیگرهنرمندان عزیز وطن نظیر سهراب شهید ثالث دچار نشود که بعد از تبعید، یک اوج دیگر را تکرار نکردند.
محسن مخملباف و امیر نادری تا زمانی که در درون کشور بودند این ظرفیت را داشتند که برای رو در رویی با ناهنجاری های پیرامون خود به خاطرات و تصورات خویش پناه ببرند. به تعبیری دیگر آنها قبل از تبعیدشان به مکانی بیرون از کشور، به تبعید اولیه ایی که در «زمان» اتفاق می افتاد تن دادند و به همین دلیل توانستند موفق به استفاده خلاق از خاطرات پراکنده و سرکِش خود باشند.
محسن مخملباف در فیلم « دستفروش»، با پناه بردن به زمان های گذشته و حتی زمان هایی که وجود ندارند توانست قهرمانان فیلمش را از دنیای پلیدی که در برابرشان وجود داشت بگریزاند. شخصیت اصلی فیلم «دونده» امیر نادری نیز از مرز آتش و یخ عبور کرد و در همان حین ریتمی متفاوت با زندگی را در دویدن های آرام به تماشا گذاشت.
این دو سینماگر وقتی که در وطن بودند در فیلم های شان، خود را ملزم به دور شدن و کنده شدن از زمان واقعی ساختند. تبعید کنترل شده آنها به زمان تخیلی خودشان، در عمل منجر شد به لحظات شعف و الهامی که از طریق ساختن فیلم های شان به آن رسیدند.
اما مشکل برای هنرمندانی که به خودی خود در یک بعد زندگی ( زمان) تبعید را در آغوش گرفته اند از آنجا شروع می شود که به ناگزیر تن به تبعیدی می دهند که این بار بعد دیگر زندگی ( مکان) را در برابر شان فرو می ریزد.
متاسفانه امیر نادری و محسن مخملباف بعد از خروج از کشور نتوانستند رابطه خلاقی با خاطرات و افکار همیشگی شان داشته باشند. ریشه شان که همیشه با خاطرات و اتفاقات درون جامعه مرطوب می شد جایگزین مناسب نیافت.
مشتاقانه ولی با کمی نگرانی منتظر دیدن فیلم « پرزیدنت» مخملباف هستم. امیدوارم آخرین تیر ترکِش او نباشد.
