من عاشق موتور و اتومبیل هستم. از نگاه کردن به ترکیب هنری، تکنولوژی و صنعتی این محصولات بشری لذت می برم و از تصور مسیرِ طراحی، ساخت و کنترل کیفیت آنها سرشار از حس شگفتی می شوم.
با این حال کمتر آرزوی داشتن آنها را دارم. اگر کسی روزی یک جگوار تیونینگ شده تیپ F به من هدیه دهد احتمالا قبول می کنم اما هرگز حاضر نیستم همه ی عمرم را در آرزوی خریدن یکی از آنها خلاصه کنم!
آن همه قدرت موتور به چه کار می آید وقتی با یک ماشین جمع و جور هم می شود مسیرها را طی کرد البته با مصرف بنزین و آلودگی کمتر … با اینحال همچنان از نگاه کردن به آن ها لذت می برم. لذت دیدن قدرت و قابلیت ها آدمیزاد در فرم دادن فولاد و پلاستیک و سرامیک و چرم. در تکنولوژی، بیشتر آدم را می بینم تا خود تکنولوژی.
طبق عادت مشغول تماشای نمایشگاه اتومبیل ژنو بودم اما برای اولین بار موضوعات حاشیه ای این نمایشگاه از اصل آن برایم چشمگیرتر شد.
اتومبیل های شکیل و زیبا برایم در حاشیه مهماندارهای زن قرار گرفتند که کنار اتومبیل ها ایستاده بودند و به تماشاچیان که اغلب مرد هستند خیر مقدم می گویند. با لبخندهای بزرگ و تمام نشدنی. خوش لباس و خوش تیپ. مطابق با معیارهای روز.
لباس هایی هماهنگ شده با رنگ ماشین ها که گویی بخشی دیگر از رویای داشتن ماشین پرقدرت با بدنه زیبا هستند. بدن هایی خوش فرم و ست شده مدل هایی که کنار هر ماشین ایستاده اند در کنار بدنه های خوش استیل ماشین ها …
و رویای داشتن هر دو!
ناگهان خودم را درون رویایی مردانه دیدم …
قدرت موتورها، بدنه های زیبا و آیرودینامیک که با زمین و باد می جنگند و بر آنها غلبه می کنند و زیبارویی که روی آن تودوزی های شکیل و راحت در کنارشان می نشیند تا شاهد این مبارزه مردانه باشد، آنها را تحسین کند و برای نبرد بعدی به آنها نیرو دهد.
نگاه می کردم و با خودم فکر می کردم چقدر رویاهای مردانه ساده و عینی و ملموس اند و شاید به همین دلیل با وجود سختی ها، قابلیت تحقق آنها زیاد است. و این عبارت که در سرم طنین داشت: «نمایشگاه موتور و اتومبیل، تصویری از یک رویای مردانه»
