شاید به اندازه تک تک آدم هایی که به مد و لباس و شیک پوشی اهمیت می دهند نظر و سلیقه نیز وجود دارد. از یک نظر گفته می شود اهل مد بودن فقط مال آدم های بی پول است. آدم هایی که با دقت و وسواس تمام به دنبال تقلید از دنیای مد و تبلیغات هستند و همه پول های اضافی شان را خرج مد می کنند و در نهایت تنها چیزی که برای شان می ماند لباس های بسیار گران خریداری شده ای است که از دور سلیقه ها خارج شده اند.
می شود از دید فروید و روانشناسی به قضیه مد و آرایش نگاه کرد که معتقدند توجه به لباس و ارائه بهترین حالت ممکن از « خود»، همان تلاش همیشگی برای ایجاد جذابیت جنسی و افزایش قدرت اجتماعی است …
از طرف دیگر، طمع بازار بزرگِ فروشندگان هم هست که با حیله مد و شیک پوشی و به کمک تبلیغات وسیع به مردم می قبولانند که بیش از مقدار مورد نیاز خود لباس بخرند.
یک نویسنده مد و زیبایی معتقد است داشتن سلیقه و شیک پوش بودن، به افراد، یک حریم حفاظتی می دهد که به بدخواهان می گوید نزدیک نشوید من حواسم به شما است! و به مهربانان می گوید توجه تان به من بی دلیل نیست.
روش دیگری از شیک پوشی و علاقمندی به مد نیز وجود دارد که دنبال مارک نیست و تلاش می کند تعادلی در رنگ و لباس و احساس خود ایجاد کرد. چرا که در این دوره و زمانه، در محیط شلوغ و نا آشنای شهرها، آدمها همیشه با غریبه ها روبرو می شوند و نوع لباس و سلیقه ای که هر فرد بروز می دهد به نوعی به همدیگر بگویند که چه تیپ و شخصیتی هستند.
یک استدلال دیگر هم در باره مد و شیک پوشی وجود دارد که معتقد است همه این رنگ و پارچه و پلاستیک و جواهری که آدمها به خودشان می پوشند در مسیر خفه شدن هر چه بیشتر زمین توسط آلودگی ها است. ساده زندگی کنیم و از وسایل دست دوم و قبلا استفاده شده بهره ببریم و خلاصه کمی هوا و طبیعت سالم را برای آیندگان حفظ کنیم.
تازه بعد از همه اینها می ماند گروه هایی که می خواهند با ایجاد گناه و شرم، چشم ما را به واقعیت های موجود در جهان بدوزند و بگویند روزانه تعداد بیشماری انسان فقط از نداشتن تکه ایی غذا می میرد و ما چرا به خودمان اجازه می دهیم که در این واویلای جهانی، به فکر هماهنگ کردن شلوار قهوه ایی مان با کفش و جوراب مان باشیم و …
