پیکاسو و میل مهار نشدنی او به اروتیسم حتی در دوران کهنسالی بر کسی پوشیده نسیت. معروف است که از او می پرسند: «شما که دیگه سن و سالت بالا رفته و به قول معروف دچار کمبودِ اورانیوم برای نیروگاه هسته ای خودت شده ای پس چراهنوز تصاویر اروتیک می کشی؟»
نقل به مضمون می گوید: «درست است که سانتریفوژهایم از کار افتاده اند اما حسِ لذتِ جنسی همچنان در من هست!
با این مقدمه شروع کردم تا ابتدا نگاهی داشته باشم در باره باور رایج مبنی بر اینکه مردها خیلی روی جنبه جسمانی متمرکز هستند. باوری که به طور عجیبی در جوامع سنتی و مذهبی و حتی دنیای معاصر مدام تبلیغ می شود و ناخودآگاه تصویری ضعیف و منفعل از مرد در برابر نیاز جنسی ارائه می دهد. موجودی بی اختیار و فاقد قدرت کنترل بر امیال جنسی. تصویری که در آن اهمیت و نقش فاکتورهای ذهنی و روانی نظیر « اعتماد » نادیده گرفته می شود و سکس به فعالیت بدنی صرفی برای ارضای نیازی ناگزیر و غیر قابل کنترل تنزل می کند و در نتیجه موضوع از جزئیات و ظرافت های انسانی و اخلاقی تهی می شود.
اشاره پیکاسو و اینکه حس لذت جنسی در دوران کهنسالی هنوز عامل تعیین کننده ایی است را مطرح کردم تا بگویم مطمئن هستم بخش بزرگی از مردان، تلاش مداوم شان برای دستیابی به سکس، فقط برای سکس نیست. همه این مقدمات را چیدم تا نظر خودم را به عنوان فقط یکی از زنان، در باره سکس توضیح دهم.
به نظر من احساس اعتماد نقش بزرگی در جاذبه ی تمام نشدنی سکس برای هر دو جنس دارد. لذت افسونگری که به لحاظ ذهنی مرتبط با آن احساس اعتماد عظیمی ست که در لحظه اتفاق می افتد . درست مثل مرگ ! قدرتی مهار نشدنی و تسلیم کننده! لحظه ای که همه ی آن چیز خالص، ناب و واقعی که یک نفر دارد در اختیار دیگری قرار می دهد … بدنش !
بدن تنها مالکیت قطعی، خالص و مستقیم ماست. این یعنی نهایت اعتماد … لحظه ای که شخص به دیگری اجازه می دهد عریانش کند و همه ی مایملک واقعی او را در اختیار بگیرد!
شاید به جرات بتوان گفت که این عظمتِ اعتماد است که سکس را تا این حد جذاب کرده است. بقیه ماجرا در واقع نوعی ادامه دادنِ ناگزیرراه است …. راهی که باید طی بشود … نوعی تلاش برای امتداد دادن آن احساس عظیم اعتماد در خط زمان!
