حتما متوجه شده اید که افراد دور و بر شما وقتی پا به سن می گذراند رفتارشان کمی عجیب می شود. تصمیم گیری های شان فرق می کند. شدت و تعداد ریسک های شان کاهش می یابد. هر عادت بدی اگر پیدا کرده اند بدتر می شود. از بداخلاق بودن تا غمگین بودن تا تنبلی.
واقعیت غیرقابل تردید این هست که همه ما هر سال که از زندگی مان می گذرد بخشی از رویاهای ما دست نیافتنی تر می شود. هر چه زمان می گذرد تاثیر شکستها را بیشتر حس می کنیم.
با سپری شدن زمان، وجود ما انگار دارد بار بیشتری را بر دوش می کشد. در دوران جوانی با صدها اتفاق ناخوشایند یا تجربه تلخ و یا شکست روبرو می شدیم ولی چون در قدرتمندترین حالت خود بودیم در آن لحظات از همه شان عبور می کردیم. ولی در سنین بالاتر ضربات دوران جوانی هم از درون روح و ذهن ما بیرون می آیند و به بار ما افزوده می شود.
باعث همه این سنگینی روان ما، گذشت زمان است. در حقیقت زمان سپری نمی شود بلکه بر روی شانه های ما می نشیند.
ابزار و انگیزه هایی که در جوانی ما را به جلو می کشاند به درد دوران میانسالی نخواهد خورد برای همین باید بر استقامت و قدرت روحی و جسمی خود تاکید بیشتری داشته باشیم.
ما دیگر نمی توانیم کم بخوابیم یا سیگار زیاد بکشیم یا حرص بخوریم و هر موقع دل مان خواست خشمگین شویم. همه این رفتارها باری که زمان بر دوش ما گذاشته را سنگین تر می کند.
ما بهتر است دقت بیشتری به همه احساسات و رفتار و عادت های مان داشته باشیم. رفت و آمدها و دوستی های مان و حتی غذا خوردن مان را با دقت بیشتری ادامه دهیم.
از هر شگردی استفاده کنیم تا جلوی سنگینی وجودمان را بگیریم.. نگذاریم زمان ما را بشکند.
