به فکر آینده بودن و توجه به چیزهایی که ممکن است اتفاق بیفتد جزو توانایی های مهم قدرت تصمیم گیری ما است. بعضی افراد به خاطر داشتن افکار نگران کننده به خودشان فرصت نمی دهند تصمیم درست بگیرند.
از دید روانشناسان دو علت وجود دارد که این نوع افراد مدام در حالت تشویش به سر می برند. اولین دلیل این است که ذهن شان به پیشگویی میدان بیشتری می دهد و مداوم می گویند« اگه نشه چی» …
اگر امتحانم رو نتونم قبول بشم چی؟ اگه هیچکی تو مهمونی از من خوشش نیاد چی؟ اگه مسابقه رو ببازم چی… اگه کارم رو از دست بدم چی …
آدم همیشه نگران، فکر و ذکرش این است که بهانه یا سدی ایجاد کند تا تصمیمش را عملی نکند. گفتن « اگه نشه چی» افراد را به تنهایی و و روبرو نشدن با زندگی می کشاند.
دومین دلیل افرادی که مدام به « اگه نشه چی» می رسند این است که آنها نه تنها مدام پیشگویی بدبینانه می کنند بلکه قادرند پیشگویی خیلی بد هم داشته باشند و اغراق کنند.
اگر هواپیما سقوط کنه چی؟ اگه روز اول کار، مدیرم عوضی باشه و با کوچکترین اشتباه من رو اخراج کنه چی؟ اگه دختره بلافاصله بعد از یک جمله حرف زدن از من بدش بیاد چی؟
متاسفانه این نوع افراد زندگی روزانه و حال حاضرشان را هدر می دهند چون درون یک محوطه فلج کننده « اگه بشه یا اگه نشه چی» گیر می کنند.
روانشناسان توصیه می کنند به جایش بگویید « اگه شد بعدش چی؟» این شیوه روبرو شدن با نگرانی کمک می کند که پیشگویی بد خودمان را مهار کنیم و مهمتر از آن به اغراق کمتری متوسل شویم.
اگر روز اول کار اشتباه کردم به این فکر کنم که طبیعی است باید اشتباه داشته باشم چون همه چیز تازه و ناشناس است. همه اشتباه کنند و مدیران این اتفاق را غیرعادی نمی یابند.
استفاده از روشه « اگه شد بعدش چی؟» اجازه می دهد که آماده تر و هماهنگتر از همیشه با پدیده ها و اتفاقات و آدمها روبرو شویم. خود این آگاهی بر رفتاری که می خواهیم داشته باشیم ما را به واکنش های بهتر سوق می دهد. باعث اعتماد به نفس بیشتر و کاهش نگرانی خواهد شد.
