در کنار انواع دلایل روحی و جسمی که آدمها را افسرده، بی حوصله و بی انگیزه می سازد یک موقعیت هم وجود دارد که باعث می شود افراد به درون خودشان پناه ببرند. دور خود یک دیوار بکشند و تا حد ممکن هیچ کاری نکنند.
مغز انسان به دلایل مختلف به این نتیجه می رسد که همه فعالیت های معمولی را انجام ندهد و تنها تلاشش حالت دفاعی باشد. این گوشه گیری عمدی یک حالت واکنشی است که شاید خیلی از ما در موقعیت از دست دادن ناگهانی یک عضو خانواده یا یک اتفاق بسیار تلخ تجربه کرده ایم.
بسیاری از ما به خاطر تغییرات ناخواسته و ناراحت کننده پیاپی، زندگی مان دچار یک بحران می شود و ناگزیر به حالت دفاع و بقای حداقلی تن می دهیم.
یا مثلا به خاطر گرانی و بی برنامگی کامل جامعه، افراد بعد از تحمل ضربات مختلف روحی و اجتماعی به یکباره خود را در حالت گوشه گیری اجباری قرار می دهند. به عبارتی بعضی از ما یاد می گیرند که مدام در این حالت دفاع حداقلی برای بقا بمانیم.
در این حالت، مغز انسان به ناگزیر تصمیم می گیرد چراغ های فرضی درون را یکی یکی خاموش کند تا قادر باشد یک چراغ کوچک را در مدتی طولانی تر روشن نگاه دارد. تا ادامه بقای خود را تضمین کند.
در حالت گوشه گیری اجباری افراد حساب نشده و عجولانه رفتار می کنند. همه چیز واکنشی صورت می گیرد. حوصله بحث و اثبات سلیقه و خواسته شان را ندارند. تمرکزشان را از دست می دهند و حس تسلیم و سازش در آنها قوت می گیرد.
برای بیرون رفتن از این حالت دفاع طبیعی وجودمان در برابر استرس ها و اتفاقات اذیت کننده و حتی ترسناک، به جای تمدید بی حسی و جدا شدن از نیازها و عادتها و همه چراغ هایی که در درون مان خاموش کردیم تا وضعیت را تحمل کنیم به مرور چراغ های ساده وکوچک جدیدی در خود روشن کنیم. ورزش و قدم زدن شروع بسیار موثری است.
با خودمان مهربان باشیم. احساس شرم و گناه به خود ندهیم که در این وضعیت هستیم. ما مسئول اتفاقات ناگوار یا تغییرات سریع بیرون از خودمان نیستیم.
سعی کنیم بفهمیم که ما فقط برای مدتی ناچار بودیم تن به گوشه گیری اجباری و و حالاتش دهیم و ذره ذره می شود تغییرش داد.
Why Survival Mode Isn’t the Best Way to Live
