۱- اکثر سریالها خیلی خوب شروع می شوند ولی معمولا در پایان، به خاطر طمع و اضافه کردن یک فصل نچسب، از نفس می افتند.
۲-سریال سازی در بسیاری از کشورهای تقریبا کیفیت مطلوبی پیدا کرده اند. اغلب شان سرمایه لازم برای داشتن بازیگران حرفه ایی، دکور و انواع تکنیک های تصویری و تیم با تجربه نویسنده را دارند.
با فیلم « ریک» شروع کردم چون زندگی این مرد میانسال، زرنگی های روزمره اش، پشیمانی ها و هوس ها و شکست هایش برای خیلی ها آشنا است.
این وکیل زرنگ مثل خیلی از ما می داند چه کاری درست است و آدم بدی نیست ولی مدام خط قرمزهای به خیال خودش کوچک را رد می کند.
ماجراهای عجیب و غریب و با مزه ایی که برای این وکیل کمابیش معتاد و کمابیش قمار باز اتفاق می افتد در واقعیت، رفتارهای اغراق شده همه مردان و زنان همه شهرهای سیاره ما است. او هم تنهایی را دوست دارد هم بدون یک زن، حالش خوب نیست.
او به ظاهر غیرمذهبی است ولی واقعا دنبال یک نوع مذهب شخصی خودش است که عملا تکه های خوبی از همه مذاهب است. تکه هایی که می تواند در این دور و زمانه کمابیش رعایت شود.
او مثل اغلب بشرامروزی یک آدم مردد است. نمی تواند با یک یقین و ایمان یا یک مرام یا سنت زندگی کند برای همین مدام در حال قدم زدن روی یک لبه نازک است و می افتد و کتک می خورد و آبرویش می رود و دوباره بر می خیزد.
این سریال استرالیایی قرار است در درون دادگاه و دفاعیات یک وکیل قالتاق ولی دوست داشتنی باشد ولی عملا اغلب ماجراها در بیرون از دادگاه اتفاق می افتد.
در نتفلیکس
https://www.netflix.com/title/70301553
