بعضی از افراد این احساس را دارند که به دلایلی سهم آنها باید بیشتر از بقیه باشد. همه چیز فقط برای آنها ساخته شده است. اصلا جاده چرا اینقدر ترافیک دارد، جاده مال آنها است. بهترین میز رستوران تا بهترین موقعیت و فرصت باید نصیب آنها باشد.
افرادی که فکر می کنند از دیگران برتر هستند شاید از هوش و اطلاعات و حافظه خوبی هم برخوردار باشند ولی شعور و تشخیص کافی برای به کارگیری قابلیت هایی خود را ندارند. آنها می فهمند که فرق دارند ولی آن را در راهی متفاوت و خلاق استفاده نمی کنند. احساس متفاوت بودن شان تبدیل می شود به اینکه برای خود حق بیشتری قائل باشند.
آنها این احساس را دارند که داشتن شغل خوب فقط حق خودشان است. یا این مرد یا آن زن اصلا چطور به خودشان اجازه دادند شریک زندگی جذاب و جالبی داشته باشند.
خودپسندی آنها را وا می دارد همه چیزهای خوب را به عنوان یک حق طبیعی و حتمی، متعلق به خودشان بدانند.
افرادی که فکر می کنند از بقیه سر ترند عملا انسان های موفقی نمی شوند چون فقط این حس را دارند که از دیگران فرق دارند بدون اینکه تلاش و از خودگذشتگی یا ریسکی به خرج داده باشند.
متاسفانه خصلت شان آنقدر حاد نیست که به سراغ روانشناس بروند. از طرف دیگر اصلا تحمل انتقاد یا تصحیح رفتار هم ندارند. آنها با واقعیت روزمره زندگی کلنجار می روند وبه همین دلیل، همیشه خشمگین و ناراحت هستند.
در بدترین حالت، آنها در یک بزرخ همیشگی قرار دارند. یا باید به تحقیر دیگران بپردازند یا از تحسین دیگران دچار رنج و ناراحتی شوند. این افراد هرگز روی ارامش را نمی بینند و به مرور تلخ تر، شکننده تر و پرخاشجو تر می شوند.
What Makes Some People Feel Entitled to Special Treatment?
