حرف زدن در باره این فیلم در فرهنگ ایرانی، کمی دشوار است چون ما با قصهِ دنیای قهرمانان خیالی سوپرمن و بتمن و بقیه غول‌های افسانه ایی زیاد آشنا نیستیم و حتی شاید ضرورت وجودی شان را درک نکنیم. درست مثل اینکه بقیه دنیا شاید حس جالبی نسبت به یکی از قصه های شاهنامه نداشته باشند چون کل ماجرای شاهنامه را نمی دانند یا برای شان به اندازه ما مهم نیست.
فیلم با هزینه تولید ۵۵ میلیون دلار، تخمین می زنند که بالای یک میلیارد دلار فروش داشته باشد. جوکر با دقتی خلاقانه، طوری ساخته شده است که بیننده را به وجد می آورد و همراه با قهرمان مفلوک، خشمگین می سازد و بابت جنایت هایی که دلقک گریان و بدبخت انجام می دهد احساس شرم و گناه نصیبش می شود.
فیلم جوکر برگ برنده اش را در آخر فیلم، کاملتر عرضه می کند. فیلم طوری تمام می شود که انگار هر کدام مان نشستیم و همه این اتفاقات را تخیل کردیم تا با هوس انجام همه کارها و انتقام هایی که جوکر در مغز معیوبش مرتکب شده است لذت بازیگوشانه ببریم.
فیلم برای من بیشتر از همه چیز تداعی کننده احتمالی شخصیت ترامپ بود. رفتم فیلم را ببینم تا نمونه های مشخصی که نشان دهد جوکر شبیه ترامپ است را کشف کنم. اما تنها وجه مشترک ترامپ و جوکر سواستفاده از خشم مردم فقیر امریکا بود. مردمی که از تغییرات سریع اقتصاد امریکا، جا مانده اند.
با این وجود، جوکر یکی از بهترین فیلم های سال است و شانس درو کردن چندین اسکار را دارد. کارگردان آنقدر نشانه های چند پهلو و جالب در قصه فیلم قرار داده است که بی شک اکثریت تماشاگران بهت زده ولی راضی از سالن سینما خارج می شوند.
