هیچ شکی وجود ندارد که جامعه بشری با شتاب هر چه بیشتر به سمت افزایش نگرانی می رود. همه تکنولوژی که مدام توسعه و تحول می یابد تا ما آرامتر باشیم نیز ما را در دام افزایش نگرانی قرار می دهند.
همه ما با تشویش و اضطراب تمام، می دویم تا از قافله داشتن و دانستن و تجربه چیزهایی که هر روز در چهارگوشه جهان می بینیم عقب نمانیم. یک مسابقه ناتمام جهانی راه افتاده است که مثل بقیه آدم های خوشبخت نشان داده شده، بگوییم من هم می خواهم خوشبخت باشم.
نخواستن و نداشتن چیزهایی که همه اعلام می کنند دارند، در ذهن تک تک ما زنگ خطری سرسام آور ایجاد می کند. در این وضعیت همیشه نگران، درنگ کردن و در لحظه اکنون ماندن، منفی و شرم آور است. تنها مشغله ناتمام ذهن ما در باره آینده است. آینده رسیدن به این و داشتن آن …
نگران هستیم مبادا فرصتِ مثل بقیه بودن را از دست بدهیم. برای همین حتی فکر اینکه لحظه ای درنگ کنیم هم موجب تشویش می شود. وقتی که همه برای رسیدن آرامش و شادی سراسیمه در حال دویدن هستند چطور می توانیم به خودمان بقبولانیم که بایستیم؟
ولی وقتی به تاریخ تحول انسان بنگریم متوجه می شویم که بشر از هزاران سال پیش دریافته است که آرامش بر عکس هیاهوی کنونی چیزی نیست جز تلاش برای توجه به اکنون …
آرامش یعنی اینکه قادر باشیم درنگ کوتاهی داشته باشیم و حال خودمان را از خودمان بپرسیم. یعنی بتوانیم آنقدر رند و زیرک باشیم که لبخندی به این دویدن های همیشگی مان بزنیم.
همین قدرت مکث و بیرون آمدن از استخر شلوغ زندگی، بدون اینکه متوجه باشیم توازن و آرامش و حتی غروری ایجاد خواهد کرد که بازگشت ما به درون دوندگی های روزمره را با اضطراب کمتر مواجه خواهد ساخت.
هر که هستیم با هر شعوری و هر موقعیت موفق یا شکست خورده یا خسته یا پیر یا جوان یا تشنه، یادمان باشد که بگوییم کاش بتوانیم یک درنگ کوچک روزانه داشته باشیم و نظاره گر خودمان و فقط خودمان باشیم.
How to Stop Worrying by Staying Present With Mindfulness
Image source
