امیر تتلو شخصیتی عصیانگر و غیرقابل پیش بینی دارد. رفتاری که در بین هنرمندان موسیقی دنیای امروز، اصلا غیرعادی نیست. متاسفانه چنین شخصیتی اگر در جامعه ای آرامتر فرصت ابراز پیدا می کرد شانس تحمل جامعه نسبت به او بیشتر بود.
بدشانسی امیر تتلوی آشوبگر ولی خلاق، در این است که در دوران طوفانی جامعه ایران وارد دنیای موسیقی شد. شاید به همین خاطر عصیانش بیش از حد در ترانه هایش به سمت خشونت و انتقام رفت. بعد هم که پایش به سیاست کشیده شد و چون این کاره نبود مورد سواستفاده قرار گرفت.
این روزها به نظر می رسد دوری از هیاهو، دارد به بخش های مهربان و عاطفی تر وی میدان می دهد. امیر تتلو دارد لحن ها و حس های جدیدتری را در ترانه نویسی اش تجربه می کند. او انگار دارد با خواندن ترانه هایی که بسیار شخصی و عاطفی است توپ را به زمین مردمی می اندازد که زمانی خیلی دوستش داشتند ولی از رفتار و نظراتش دلسرد شده بودند.
امیر تتلو البته از دو تم همیشگی اش یعنی حسادت و بی اعتمادی به معشوقه دست برنداشته است ولی تمایلی ندارد که به سمت خشونت و انتقام گام بردارد.
