افراد افسرده ایی که پشت ماسک لبخند، پنهان می شوند می توانند شغل ثابتِ روزانه داشته باشند. در گردهم آیی های اجتماعی، حالت عادی و شاد داشته باشند ولی در برابر میل به خودکشی، خیلی ضعیف و شکننده هستند.
آنها لبخند می زنند چون نمی خواهند مریض روحی به نظر برسند. آنها می ترسند که دیگران آنها را ضعیف و غیرعادی تصور کنند. برای همین با همه رنج و یاس درونی، لبخند را حفظ می کنند.
افسرده هایی که لبخند بر صورت دارند معمولاً غروبها غمگینتر می شوند. اصلاً تحمل انتقاد را ندارند بیشتر از معمول می خوابند و تحمل شکست و اشتباه را اصلا ندارند.
از دلایل ایجاد این نوع افسردگی، احساس ناموفق بودن است. مشکلات زناشویی و اقتصادی نیز باعث تحریک این نوع افسردگی می شود. بین ۱۵ تا ۴۰ درصد افسرده ها که قادر به طبقه بندی نیستند افسرده های خندان است.
این نوع افراد از نداشتن مفهوم و معنا در زندگی شان در رنج هستند. بابت احساس بی هدفی شان احساس شرم می کنند و سعی می کنند با منطق شخصی خودشان، احساس افسردگی را توجیه یا انکار کنند.
خطرناک بودن این نوع افسردگی در این است که دست یاری بلند نمی کنند و فکر می کنند مشکل جدی ندارند. آنها چون کمابیش فعال هستند برعکس سایر افسرده ها، توانایی عملی ساختن خودکشی شان، بیشتر است.
در تمامی بیماری های روحی روانی، قدم اصلی برای معالجه یا بهبود یا کنترل بیماری، پذیرفتن این حقیقت است که مشکلی در ما وجود دارد. اعلام این حقیقت که از یک بیماری روحی در رنج هستیم شاید همه هویت ما را تهدید می کند برای همین، این افراد هر طور شده باید دست از انکار بکشند.
There’s a Dangerous, Common Form of Depression People Don’t Talk About Enough
Image source
