در غرب یک جمله معروف و ساده وجود دارد مبنی بر اینکه « اگر دو ماه حقوق نرسد می افتیم گوشه خیابان» و واقعا برای خیلی ها اینطوری است.
فیلم ایرلندی Rosie زندگی سخت، نفسگیر و شتابزده یک خانواده ایرلندی را در طی دو روز به تصویر می کشد.
طرح داستان این فیلم به نظر ميرسد نيم نگاهى هم به رمان مشهور تامس هاردى يعنى «تس دوربرويل » داشته است با اين تفاوت كه از پايان تراژيك آن داستان هوشمندانه، پرهيز كرد تا تماشاگرش را زياده از حد، احساساتى نكند اما دلهره چنان سرنوشتى را تا آخر فيلم در دل تماشاگر زنده نگه می دارد.
در گفتگوى كوتاهى كه با كارگردان و فيلمنامه نويس فيلم داشتم هر دو بدون اينكه اقتباس يا تاثير از رمان هاردى را تأييد كنند اما به شباهت اين داستان مدرن با زندگى قصه انگلیسی قرن نوزدهم و اين امكان كه فيلم می توانست پايان فاجعه بارى براى خانواده رقم بزند اذعان داشتند.
خانواده پرجمعيتى (شش نفر) در جستجوى اتاقى هستند تا بتوانند چند شب در آن سر كنند تا خانه اى پيدا شود. تمام زندگي شان پشت ماشين استيشن شان مچاله شده و ظاهرا هرشب را جائى صبح مي كنند و فيلم دوشب از زندگى آنها را روايت مي كند.
بار اصلى اين جستجو بر دوش مادر است. زن جوانى كه با اراده اى عجيب خانواده را به دندان ميكشد و از پا نمى افتد. تركيب سه بچه خردسال و يك دختر در سن بلوغ با پدرى كه كار موقتى در آشپزخانه يك رستوران دارد و جمع شبانه آنها در يك اتاق كنار هم، بسيار دلپذير از كار در می اید.
جزييات روز مره زندگى بدون تكيه بر يك درام پر رنگ، خيلى چشمگير است به طوريكه نمی توان منكر تاثير سينماى واقع گرايانه « مايك لى» و «كن لوچ » بر فيلم شد.
به هر حال تركيب داستان نویسی تامس هاردى و سبک فیلمسازی مايك لى نتيجه درخشانى به دست داده كه به كار سينماى اجتماعى ملال آور و تكرارى خودمان هم بسيار می آيد .
