سال نود و هشت که ایران پس از یک تورنمنت بسیار طولانی و نفس‌گیر، بالاخره استرالیا را در ملبورن شکست داد و راهی جام جهانی فرانسه شد، داریوش مصطفوی رئیس وقت فدراسیون فوتبال تحت تاثیر حمایت گسترده رسانه‌های عربی منطقه قرار گرفت. در مصاحیه ای از این رسانه‌ها تشکر کرد که ایران را تنها نگذاشتند. رسانه های عربی در آن تاریخ سنگ تمام گذاشتند و یا شور حال خاصی بازیهای ایران را گزارش کردند.
همه بازیهای جام جهانی روسیه را از کانال ت‌رت یک ترکیه دنبال می‌کنم که با کیفیت بسیار بالا و اچ‌دی مسابقات را روی ماهواره تُرک‌ست پخش می‌کند. گزارشگران این کانال هنگام بازیهای ایران آشکارا لحن همدلانه‌ای دارند. در بعضی مسابقات چنان به وجد می‌آیند که گوئی تیم کشور خودشان بازی دارد. طوری نام بیرانوند دروازه‌بان شجاع کشورمان را می‌آورند که گوئی علیرضا درون دروازه کشور خودشان ایستاده است و ترکیه با آلمان بازی دارد.
این فضای جواد خیابانی‌پرور و اکبر عبدی‌پرور و همسایه‌ستیز و عرب‌ستیز کشور خسته کننده است. حقیقتاً خسته کننده و مشمئزکننده است، دیگر نمی‌دانم چه باید گفت و چه باید نوشت.
گزارشگران بعضاً شارلاتان صدا و سیمای میلی ارزش چندانی ندارند، بدبختانه خانه از پای‌بست دیگرستیز است. فقط خیابانها پر از خیابانی نیست، از آن عارف‌شناس دروغگوی مقیم بی‌بی‌سی تا نویسنده سرشناس سردارشناس، در نهایت یک فردوسی‌پور خیابانی است.
