ذخایرآب مملکت بسیار بسیار کم شده.
خیلی لذت بخش است که در حال انجام پروژه در منطقه ایی هستم که نقش حیاتی برای عده زیادی از مردم منطقه دارد چون ذخایر آب زیر زمینی و رو زمینی شان به اتمام رسیده و با تانکر، آب مورد نیازشان تامین می‌شود. حداقل منفعت کاری که می کنم، کاهش تصادفات ناشی از انتقال آب از طریق تانکر در آن محورها است.
و باز هم خیلی لذت بخش است در دل کوهستان و در جایی که آثاری از تمدن وجود ندارد چند تا مهندس با حداقل امکانات که گاهی خورد و خوراک درست و حسابی حتی به آنها نمی‌رسد اقدام به ساخت چنین سازه های فضایی زیبا و مستحکمی می‌کنند تا بتوانند برق را به مردم محروم برسانند. این یعنی اینکه مهندسی فقط کلاس گذاشتن نیست و یک مهندس واقعی در این شرایط از هیچ، همه چیز می‌سازد.
نکته دیگر اینکه وسط کوهستان و یا بیابان کارگران را آموزش دادم که وقتی غذای‌شان رو می‌خورند زباله‌ها را جمع کنند و به وسائط نقلیه شرکت بدهند تا برگرداند به شهر و به سطل زباله بریزد.
یعنی اینکه کار فرهنگی را باید در دور ترین نقاط آغاز کرد. جالب اینجا است دفعه ی اولی که زباله ها را جمع آوری کردند بردند ریختند به درّه ای که در همان حوالی است که با واکنش تند همکارم مواجه شدند.
البته کشاندمش کنار و گفتم تو اگر می‌خواستی از محیط زیست حفاظت کنی تا الان باید این کار را کرده بودی. زیاد به خودت و کارگران فشار نیاور و کاتولیک تر از پاپ نشو. به زبان ملایم، کارگر جوان را کشاندم کنار و نکات لازم را توضیح دادم.
و کلام اخر اینکه با دقت بیشتری به دکل‌های برق فشار قوی، در جاده ها بنگرید. آنها با سازه های زیبا و با اجرایی فوق العاده سخت، بنا می‌شوند. تماما نصب شان دست ساز است و از حداقل امکانات مکانیکی و یا ماشین آلات امروزی کمک گرفته می‌شود.
جالب است بدانید ایران از معدود کشورهای خاورمیانه است که صاحب این تکنولوژی است وبه این سرمایه ملی افتخار می‌کنم.
