دانشمندان در طی صد سال گذشته بخش بزرگی از اعضای غیرقابل استفاده در بدن ما را شناسایی کرده اند که در بسیاری از ما، همچنان وجود دارند پدیده ایی که از آن با عنوان Vestigial Organs نام می برند.
با مزه ترین آن Palmar grasp reflex یا قدرت چنگ زدن و آویزان شدن نوزادان است که از دوران چهار ماه بودن جنین در شکم مادر شکل می گیرد و تا حدود شش ماهگی بعد از تولد ادامه دارد. کودکان بشر از باقیمانده این قدرت قدیمی اجداد پستاندار ما استفاده می کنند که می توانستند در بالای درختان زندگی کنند.
یکی دیگر از ماهیچه های جالب که همچنان حدود ۱۵ درصد بشر از آن برخوردار است Palmaris Longus نام دارد. دست تان را روی کف زمین رو به بالا بگذارید و سعی کنید انگشت شست و انگشت کوچک دست تان را به هم بچسبانید و بعد مچ دست تان را بالا بیاورید. خیلی از آدمها ممکن است این ماهیچه اضافی را در یک یا هر دو دست شان داشته باشند. ماهیچه ایی که دیگر ، از آن استفاده نمی کنیم.
جراحان در اغلب موارد اگر احتیاج به بازسازی ماهیچه ها بخصوص جراحی لب و صورت داشته باشند از این بخش بی مصرف استفاده می کنند. اورانگوتان همچنان از این ماهیچه برای بالا رفتن از درخت استفاده می کند ولی گوریل، با آنکه مثل ما از آن برخوردار است کاربردی برایش ندارد.
سه ماهیچه دور گوش که همچنان برای بشر باقی مانده است و به شکل خیلی ضعیفی همچنان کاربرد برای شنیدن بهتر دارد Auricuaris ها هستند. در بسیاری از پستانداران قدرت جابجایی پرده های بیرونی گوش برای یافتن جهت صدایی که می شنوند خیلی حیاتی است ولی برای بشر خاصیت و نیازش را از دست داده است. البته با آزمایشاتی که صورت گرفته است هنوز این ماهیچه ها، حرکات گاها محسوسی از خود بروز می دهند که به یافتن جهت صدایی که می شنویم کمک می کند.
یکی دیگر از واکنش های فیزیکی بدن که در طی تاریخ تکامل خاصیت و ضرورتش را از دست داده است Arractor Pili یا سیخ شدن موی دست ها و بدن انسان است. در بسیاری از جانوران این « پف کردن» مو و پر، به آنها هم کمک می کند که در لحظات تهدید و خطر، بزرگتر از آنچه که هستند دیده شوند. این واکنش فیزیکی در ضمن برای ایجاد عایق و گرم نگه داشتن بدن حیوانات نیز به کار می آید.
ما انسانها نیز گاهی با شنیدن و یا برانگیختن بعضی احساسات یا حتی در مجاورت سرما، آن را بر روی پوست بدن تجربه می کنیم. سیستم عملی آن هم وجود ماهیچه های کوچک کنار ریشه موها است که به دلایل متفاوت برانگیخته می شود و موها را به صورت ایستاده قرار می دهد. با این کار فضای بین موها افزایش می یابد که می توانست وقتی که موهای بدن مان خیلی بیشتر و انبوه تر بود ما را نیز درشت تر و یا گرمتر سازد.
حتما خیلی از شما شنیده اید که در انتهای باسن ما انسانها نیز استخوان های کوچکی وجود دارند که در اجداد پستاندار ما به صورت دم وجود داشت. این باقیمانده دوران ماقبل انسانی coccyx یا استخوان دمچه نام دارد. این استخوانها که در بعضی جنین انسانی دو یا سه یا چهار تکه استخوان دم است از چهارهفتگی به بعد دیگر تحول نمی یابد و حذف می شود. البته بارها برای نوزاد بشر پیش آمده است که با دم به دنیا می آیند.
https://www.scienceaf.com/proof-evolution-real-human-body?utm_source=taboola&utm_medium=native
