کلاوس نامی اپرا را با صدای پرقدرتش جان تازه ای بخشید. جادوگری که درد زیستن در دنیای مدرن را سرود.
«چه قدرتی داشتی که مرا از انتهای زمین، ناخواسته،
از آرامگاه سرد ابدی، بیرون کشیدی
می بینی چقدر خشک، پریشان و کهنسالم. من دیگر تابِ سرمای زننده را ندارم
به سختی می توانم حرکت کنم. نفسم در سینه حبس شده
اجازه بده، بگذار، بگذار، اجازه بده یخ بزنم.
اجازه بده برگردم ، بگذار در مرگ منجمد شوم»
What Power art thou
Who from below
Hast made me rise
Unwillingly and slow
From beds of everlasting snow
See’st thou not how stiff
And wondrous old
Far unfit to bear the bitter cold
I can scarcely move
Or draw my breath
I can scarcely move
Or draw my breath
Let me, let me
Let me, let me
Freeze again
Let me, let me
Freeze again to death
