افزایش خودکشی بشر از آنجا شروع شد که فهمید خودش مسئول اصلی زندگی اش است. درست از وقتی که بشر دیگر قادر نبود اشتباه و شکست خود را به گردن خدا، تقدیر و سرنوشت بیاندازد.
وقتی نتوانیم سرنوشت خود را رقم بزنیم و همزمان پی ببریم که قدرت تغییر خیلی چیزها را در زندگی نداریم طبیعتا دچار یک شرم غیرقابل تحمل می شویم. شرمی که خیلی ها را به پایان بخشیدن به زندگی سوق می دهد.
اما اگر تک تک ما به این شناخت ساده برسیم که بخش بزرگی از زندگی ناشی از تصادفات کور و بدون پیشبینی است از بار مسئولیت ما کاسته می شود.
ما بهتر است از شگرد یونانیان باستان استفاده کنیم که مسئولیت اصلی زندگی را در ضعف و اشتباه انسانی می دید. تراژدی یونانی همه مبنایش بر این قرار بود که حتی انسان کامل و قهرمان نیز یک نکته ضعف و پاشنه آشیل دارد که او را با همه قدرتش در هم می شکند.
تصوری که یونان باستان از تراژدی داشت باعث می شد به بشر فرصت اشتباه و شکست بدهد. در تراژدی یک قهرمان محبوب با یک خطای کوچک، می تواند به ته جدول بدبختی برود. شکست بخورد و همه چیزش را از دست دهد. این یعنی همه ما در مقطعی از زندگی ممکن است دچار بن بست شویم.
اگر انسان معاصر خود را به این فرهنگ مجهز کند که خودش به تنهایی مسئول پیامدهای زندگی اش نیست بار سنگینی از روی دوش وی برداشته می شود چون می تواند بخشی از وضعیتش را به گردن پدیده های دیگر بیاندازد. اتفاقی که او را نسبت به خودش مهربانتر و با گذشت تر می سازد و طبیعتا به تحمل بیشتر وضعیت زندگی منجر خواهد شد.
The Prevention of Suicide
http://www.thebookoflife.org/the-prevention-of-suicide/
image source
Randy Jacob @randvmb
