من تنهام. خیلی خیلی تنها. من همیشه آرزو می کردم یکی دو تا دوست داشتم که با هم می رفتیم کوه یا سینما یا تماشای مسابقه فوتبال. ولی هیچکی نبود. هیچوقت نبود. اوائل توی بیست و دو سه سالگی می گفتم حالا بعدا پیش می آید ولی دارم به سی سالگی می رسم و تنهاتر از همیشه ام.
از دخترا که دیگه نگو. وقتی می بینم توی دوستی با مردا که باید آسانتر باشد موفق نبودم چطور می تونم برای پیدا کردن یک دوست مونث، امیدوار باشم.
حمیدرضای عزیز
این فقط تو نیستی که تنها هستی. این وضعیت، یواش یواش بخشی از زندگی خیلی ها شده … حدود چهل درصد بزرگسالان غربی، مجرد زندگی می کنند
انسان تنهاُ به طور طبیعی، حالت دفاعی دارد. حساس و نگران است و فشار عصبی مداوم برایش ایجاد می شود. ترشح بعضی هورمون ها در بدن افراد تنها بیشتر می شود. همه این فعل و انفعالات به صورت ناخواسته در بدن افراد تنها، به صورت خاموش، آنها را اذیت می کند.
از سکته تا افسردگی تا سرطان و زخم معده تا اعتیاد و خودکشی، بخش هایی از تاثیرات ناخواسته و مخرب زندگی در تنهایی است. این روزها همه ما به دانش اجتماعی و عمومی شده در باره مضرات تنهایی، دسترسی داریم.
شاید با افزایش افراد تنها، کم کم روش های برای مهار تاثیرات بد تنهایی پیدا شود ولی تا رسیدن به آن مرحله، شاید بهتر است بخش های مخرب تنها بودن را انکار نکنیم. بخصوص نوعی از تنهایی مزمن، شبیه آنچه که بر امثال تو می گذرد.
بخشی از تنهایی ها، نتیجه واکنش ها و رفتارهای خود ما است. ما شاید بهتر است با دقت و حوصله و صبوری بیشتری با دوستانی که داریم برخورد کنیم. قدرشان را بیشتر بدانیم.
راه حل شاید یک تلفن ساده به یک دوست باشد و تدارک یک قدم زدن ساده یا دعوت به دیدن یک فیلم یا مسابقه ورزشی …
شاید افراد مثل تو باید بیشتر از نسل های گذشته، شروع کننده آشنایی باشند … راه حل ساده ایی که حتی برای دوستی با دختران هم می تواند کارآیی داشته باشد.
