دکتر روانشناس Harriet Lerner در کتابش « چرا معذرت نمی خواهی» می گوید اظهار تاسف، نباید همراه با توضیح دلایل یک اشتباه باشد. به نظر او، وقتی می گوئید «ببخشید مرتکب اشتباه شدم» بلافاصله اما و اگر نیاورید تا خطای تان را توجیه کنید و برای همین، موثرترین معذرت خواهی، بهتر است کوتاه و بدون توضیح و دلیل باشد.
مسئله مهم بعدی این است که فرد مقابل شاید معذرت صمیمانه شما را بپذیرد ولی ضرورتی ندارد که بلافاصله همه چیز را فراموش کند. بخشش واقعی وقتی می تواند صورت بپذیرد که اشتباه شما در آینده تکرار نشود.
دکتر روانشناس فوق، می افزاید ما حق نداریم از افراد صدمه دیده بخواهیم عذاب شان را نادیده بگیرند. وی حتی معتقد است این ایده عمومی که بخشش بدی ها باعث ترمیم روح و روان می گردد درست نیست. چون فراموش کردن و ترمیم یک خسارت ناگوار فقط یک قدم از چندین مرحله تسکین است.
یک معذرت صمیمی بهتر است در باره عملی که مرتکب شده اید باشد نه اینکه طرف مقابل چه واکنشی نشان داده است. برای مثال نگویید که « متاسفم که این احساس را داشتی»
دکتر Lerner می گوید سیستم وجودی ما همیشه در حال دفاع از خویش است و به همین خاطر، اشتباه خود را به سختی می پذیریم. تقاضای بخشش، نوعی از بزرگواری را به نمایش می گذارد چون عبور از منافع خود و مقدم شمردن منافع یک نفر دیگر، خودگذشتگی زیادی می طلبد.
اعلام اشتباه باعث احساس گناه در فرد می شود و این احساس، هر انسانی را شکننده و بدون دفاع می سازد چون معلوم نیست عکس العمل فرد صدمه دیده چیست؟
وقتی معذرت می خواهید فقط گوش دهید و با تمام وجود، درد و رنج ناشی از اشتباه تان را هر چقدر هم که کم است بپذیرید. حتی اگر فرد مقابل نیز مقصر بوده است باز هم کوتاه بیایید و برای آن قسمتی که خودتان مقصر بوده اید معذرت بخواهید.
