میزانتروپی نوعی نگاه بدبینابه به زندگی اجتماعی بشر است . یک میزانتروپ فکر می کند بشر درست شدنی نیست. وی نمی خواهند آنچه برای عموم دیکته می شود را بپذیرند. برای همین، هیچ سلیقه و روش و مرام معمول انسانی را باور ندارد … میزانتروپ هرگز به دام وسوسه های انسانی نمی افتد چون یقین دارد که خیری از بشر به او نمی رسد.
یک انسان میزانتروپ، احساس خوبی ندارد که با سایر آدمها دمخور باشد. برای همین، مثل درویش های دوره گرد ایران یا شاعران و فلاسفه چین و ژاپن، دوست دارد سرگردان دشت و بیابان باشد.
در نقاشی بالا اثر هنرمند دوره رنسانس Bruegel ،می بینیم که بشر ذاتا خلافکار درحال دزیدن بند کیسهِ پول از طریق بریدن گوشه ای از لباس میزانتروپ می باشد. جمله زیرِ تابلو می گوید: «از دست این دنیای نامروت، می روم برای خودم عزاداری کنم»
افلاطون معتقد است بعضی افراد، هنر تشخیص شان نسبت به انسان ضعیف است و زیادی به بشر و نیاتش اعتماد می کنند. این نوع افراد پس از چندین بار سرخوردگی و فریب، تبدیل به میزانتروپ می شوند و به تنفر و دوری گزیدن از انسان ها روی می اورند.
میزانتروپی با انکه عکس العملی بیش از حد منفی به ذات بشر است ولی به هر حال، یکی از شیوه های ابراز وجود برای افرادی بود که از مرام و سنت روزگار خویش، اصلا راضی نبودند.
MISANTHROPY – IT’S JUST COMMON SENSE
Stern, Paul (1993). Socratic Rationalism and Political Philosophy: An Interpretation of Plato’s Phaedo. SUNY Press. p. 94. ISBN 978-0-7914-1573-3.
