مرد ایرانی شاید از بد روزگار کمی خسته و عصبی و بدبین به نظر می رسد. روزگاری که با قوانین و فرصت های ناعادلانه نظیر اجازه زن دوم گرفتن و صیغه، وی را کمی از ریشه جوانمردانه و عاشق پیشه خود دور ساخته است. این ترانه ولی یادآور قلب حساس و بزرگوار مرد مجنون ایرانی است.
در این ترانه، حجت اشرف زاده برای دلتنگی از غیبت معشوق می خواند. شعر محزون این ترانه نیز از سنت های به جامانده از غم شیرینی است که در ادبیات و احساسات ایرانی قدمت دیرینه دارد.
تو ماهی و من ماهیِ این برکه ی کاشی
اندوه بزرگی ست زمانی که نباشی!
آه از نفس پاک تو و صبح نشابور
از چشم تو و حجره ی فیروزه تراشی
پلکی بزن ای مخزن اسرار که هر بار
فیروزه و الماس به آفاق بپاشی!
ای باد سبک سار! مرا بگذر و بگذار!
هشدار! که آرامش ما را نخراشی
هرگز به تو دستم نرسد ماه بلندم!
اندوه بزرگی ست چه باشی، چه نباشی
علیرضا بدیع
