سلام. کارمند ساده ای در یک شهرداری هستم و در چهار سال گذشته محل مسکونی ام هر دفعه کوچکتر شد. اونقدر که دیگه قدرت پرداخت کرایه و پول پیش رو نداشتم. از چند ماه پیش به ناچارهمخونه برادرم شدم که وضعش کمی بهتر از من است. او ولی نامزد دارد و همین روزها است که باید بار و بندیلم را بردارم و با پس انداز کوچکی که کردم دوباره جای خیلی کوچکی در یک زیرزمین کرایه کنم.
از دو سال پیش باقیمونده جرئتی که داشتم هم تمام شد و واقعا دلم نمی آید حتی از کنار دختری که خوشم می آید رد بشم. اصلا هم اهل خجالت نیستم. خدائیش وقتی که حتی نمی تونم خودم رو به درستی اداره کنم چطور می توانم به یکی نزدیک شوم و اظهار علاقه کنم.
کم پولی را هنوز می توانم تحمل کنم ولی تنهایی را چه کنم؟ در محل کارم، همسن و سال های خودم می روند شهرستان یا دهات و دختری در قد و قامت خودشان می یابند. من بچه یک شهر بزرگم. به جز دو سه فامیل و تعدادی دوست که با هر مستاجری جدید و جابجایی، از مقدار شان کم می شود.
دخترها را اصلا نمی شود فهمید در چه وضعیتی هستند. به نظر می آید همه وضع شان خوب است. مطمئن هستم چند تای شان در خانه پدری زندگی می کنند و هر چه درمی آورند را خرج می کنند. ایا در این وضعیت، امیدی به دوستی و عشق و حتی ازدواج داشته باشم؟
28 ساله عزیز
1 – این روزها شانس یافتن کار ثابت با حقوق و مزایای درازمدت در هر سطحی از تخصص، در همه جا ی زمین سخت تر شده است. با این همه، مشکل تنهایی تو، چند برابر مردانی در وضعیت مشابه تو است که آشنایی و روابط با دختران در محیط زندگی شان، آسان تر است. اجتماعاتی که فرصت دوستیابی، حتما نباید به ازدواج ختم شود
از شبکه های اجتماعی استفاده کن و به جای سرگرمی یا وقت گذرانی، سعی کن دختری را بیابی که بتوانی راحت و بدون ملاحظه از خودت بگویی. لازم هم نیست قول الکی بدهی. همین که بداند گلیم خودت را حتما از آب بیرون می کشی برای شروع کافی است.
3 – دخترهای همسن و سال تو، خیلی های شان کار می کنند و مستقل هستند و ضرورتا، یافتن شریک زندگی در این دوره و زمانه معنی اش افزایش هزینه های زندگی مردان نیست.
4 – تشخیص مثبتی از وضعیت خودت داری. تلخ و عصبی نیستی. مرد مصمم و قابل اتکایی نیز هستی و این یک مزیت همیشگی است و شک نکن که روزی به دردت خواهد خورد
