سلام. ۲۲ ساله و دانشجو هستم و خیلی ساده و عاطفی. دوستام واسه کار درسی یا هر مشکلی یا خواسته ایی دارند میان پیشم بهشون کمک میکنم اما همون چند دقیقه هستش بعدش میرن. دوستای دیگه هم دمدمی مزاج هستند. یه روز خوبند یه روز سرد و بداخلاق. آدم بزرگسال بودن چیز جالبی نیست.
دانشجوی عزیز
این را در وهله اول بدان که یکی از قرارهای اصلی دانشگاه رفتن همین تجربه ها و گیج شدن ها است و فهمیدن این حقیقت که برای اولین بار باید به عنوان یک بزرگسال، تکیه گاه خودت باشی …
تو اگر دوست داری به دیگران کمک کنی ادامه بده. توقعی هم نداشته باش. این را بدان که مهربان بودن قرار نیست زود جواب دهد یا اصلا جواب دهد. وجود تو می طلبد که بخشنده باشی. احساس مسئولیت کنی. پشت سر این و آن حرف نزنی. هیچ چیز در این دنیا نباید این مرام رو از تو بگیره . به خودت افتخار کن می خواهی و می تونی برای دیگران مفید باشی.
انسان عاطفی و حساسی هستی و احتیاج به دوست و احتمالا تشویق داری. همه این نیازها طبیعی و سالم است ولی بد نیست تمرین کنی که طوری نیازمند نباشی که با نداشتنش فرو بریزی.
مورد توجه بودن، خواستنی بودن و قضاوت درست دیگران در باره ما، برای شکل گیری هر چه سالمتر اعتماد به نفس، ضروری است. حق طبیعی همه ما است ولی اگر نبود و یا بلافاصله فراهم نشد خودت را برایش خوار نساز …
رابطه ات را با همه به کمک هوش عاطفی که داری حد و حدود بده. بگذار ببیند که با وجود مهربانی، در ضمن حریم و چهارچوبی داری. سعی کن از همهمه و تبِ همین لحظه، کمی فاصله بگیری. اولین تجربیات زندگی مستقل خودت در دانشگاه را از دور ببین و به کل این بازی بخند … بازی که به ناگزیر خودت هم جزوش هستی…
تنهایی پیشه نکن و بدبین نشو… همه ما، مشغول ایجاد تعادلی هستیم برای زندگی، هیچکس نمی خواهد بد باشد یا فکر کند که بد است.
لذت ببر از زندگی و هرگز از بخشنده بودن دلسرد نشو. بعضی ها به دنیا می آیند که بخشنده باشند و بعضی ها گیرنده … هر دو هم به هم محتاجند 🙂
